STRONA 13
WILK KULTURALNY|NUMER 2|STYCZEŃ 2019
|SYLWETKA|
JASON BECKER:
NIEGASNĄCY PŁOMIEŃ
uwzględniając Van Halenowy (którego zresztą Warto się z nim zapoznać i wyobrazić sobie jak
był wielkim fanem i już w wieku trzynastu lat mogłaby się potoczyć kariera Beckera gdyby został z
potrafił grać każdy jego wówczas nagrany Rothem na dłużej i być może zdominował jego
numer) sznyt pod Rotha. kolejny album. Bardzo podobać się może też
Roth był wówczas w swojej szczytowej formie,
a „A Little Ain't Enough” uważa się za jego
jeden z najbardziej niedocenianych krążków,
w mojej ocenie niesłusznie, bo jest bardzo
równy i intrygujący klimatem i solidnym
balansowaniem numerów przebojowych z
tymi wolniejszymi, niech będzie że
balladowymi, a przy tym nie popada w
sztampę i nie sięga po niezdrowe ilości cukru,
które mogłyby się w nich pojawić. Dość
wspomnieć, że trasa koncertowa okazała się
porażką, a wiele występów po prostu
odwołano z powodu niskiej sprzedaży biletów.
Dziś, jest to płyta niemal zapominania, ale
zasługująca na uwagę nie tylko wielbicieli
Davida Lee Rotha. Świetny jest tutaj klimat i
brzmienie, nie brakuje też bardzo dobrych
wpadających w ucho kawałków, a także
świetnej gry wszystkich zaangażowanych
muzyków. Co zaś się tyczy Beckera to również
pokazał się od swojej najlepszej strony,
pokazując zarówno wszechstronność, jak i
ogromny talent tak odnajdywania się w nieco
innej stylsityce niż zdążył przyzwyczaić, ale
także po raz kolejny potwierdzając swoją
znakomitą technikę gry.
minimalistyczna okładka płyty ze śmiejącym się do
rozpuku diabłem, która skłania do zastanowienia z
czego ów tak rechoce? Czyżby kpił z Rotha i
Beckera? A może z tych, którzy uważają ten album
za niewart uwagi? Sprawdźcie i spróbujcie na te
pytania odpowiedzieć sobie sami.