WILK KULTURALNY | LIPIEC 2020|SYLWETKA| 23
W 1988 Davis zagrał niewielką rolę muzyka ulicznego w świątecznym filmie
komediowym „Wigilijny Show” z Billem Murrayem opartym na „Opowieści Wigilijnej”
Charlesa Dickensa. Współpracował również z Zucchero Fornaciarim przy jego wersji
„Dune Mosse (Blue's)”, opublikowanej w 2004 roku na albumie „Zu & Co”. włoskiego
bluesmana. W listopadzie 1988 roku został wprowadzony do zakonu Rycerzy Malty
podczas ceremonii w pałacu Alhambra w Hiszpanii (stąd tytuł też tytuł „Sir” na jego
nagrobku). Również w listopadzie Davis przerwał europejską trasę koncertową wkrótce
po tym, jak upadł i zemdlał po dwugodzinnym koncercie w Madrycie.
Pogłoski o jego zdrowiu zostały upublicznione po tym, jak amerykański magazyn Star w
wydaniu z 21 lutego 1989 roku opublikował informację, że Davis zachorował na AIDS, co
skłoniło jego menedżera Petera Shukata do wydania oświadczenia. Shukat ujawnił,
że Davis przebywał w szpitalu z powodu łagodnego przypadku zapalenia płuc i usunięcia
polipa na strunach głosowych i odpoczywał, przygotowując się do trasy w 1989 roku.
Następcą „Tutu” była „Amandla” wydana w 1989 roku oraz cztery ścieżki dźwiękowe do
filmów, kolejno: „Steet Smart”, „Siesta”, „The Hot Spot” i „Dingo”. Były to razem z
opóźnioną „Aurą” ostatnie albumy Milesa Davisa wydane za jego życia. Pośmiertnie
pojawiło się wiele edycji rozszerzonych, niewydanych koncertów oraz kilka
albumów, nad którymi Miles Davis pracował do momentu swojej śmierci. Pośród nich
znalazł się inspirowany hip-hopem ostatni oficjalny album studyjny „Doo-Bop” wydany
w 1992 roku oraz koncertowy „Miles & Quincy Jones Live in Moontreaux” wydany w
1993 roku. Na tym ostatnim, znalazły się nagrania z dnia 8 lipca 1991 roku, kiedy to
Davis powrócił do wykonywania materiału ze swojej przeszłości wraz z zespołem i
orkiestrą pod batutą Quincy'ego Jonesa. Po tym koncercie, raptem dwa dni później,
odbył się koncert „Miles and Friends” na Grande halle de la Villette w Paryżu, z
gościnnymi występami muzyków z całej jego kariery, w tym Johna McLaughlina,
Herbiego Hancocka i Joe Zawinula. Następnie, został odznaczony Kawalerem Legii
Honorowej. Po powrocie do Ameryki zatrzymał się w Nowym Jorku, aby nagrywać
materiał do „Doo-Bop”, a następnie wrócił do Kalifornii, aby zagrać w Hollywood Bowl w
dniu 25 sierpnia, jak się okazało po raz ostatni.
Na początku września 1991 roku Davis udał się do szpitala St. John's niedaleko
swojego domu w Santa Monica w Kalifornii w celu przeprowadzenia rutynowych badań.
Lekarze zasugerowali, by wszczepić mu rurkę do tchawicy w celu złagodzenia oddechu
po powtarzających się atakach zapalenia oskrzeli. Sugestia wywołała wybuch gniewu
Davisa, który doprowadził do krwotoku śródmózgowego, a następnie śpiączki.
Po kilku dniach podtrzymywania życia została wyłączony spod aparatury i zmarł 28
września 1991 roku w wieku 65 lat. Jako powód śmierci muzyka podano skutki udaru,
zapalenia płuc i niewydolności oddechowej.