WILK KULTURALNY | LIPIEC 2020|SYLWETKA| 19
Po nagraniu „On the Corner” zgromadził nową grupę z Hendersonem, Mtume, Carlosem
Garnettem, gitarzystą Reggiem Lucasem, organistą Lonnie Listonem Smithem, grającym
na tabla Badalem Royem, sitaristą Khalilem Balakrishną i perkusistą Alem Fosterem.
Tylko Smith w tym skłądzie był instrumentalistą jazzowym, w związku z tym muzyka
podkreślała gęstość rytmiczną i zmieniające się tekstury zamiast solówek.
Grupa zarejestrowała album „In Concert”, wydany w 1973 roku, ale Davis uznał ją za
niezadowalającą, co spowodowało, że porzucił tablę oraz sitar i grał przez moment
samodzelnie na klawiszach. Dodał także gitarzystę Pete'a Cosey'a. Kompilacyjny album
studyjny „Big Fun” z 1974 roku zawiera cztery długie improwizacje nagrane między
1969 a 1972 rokiem.Działalność studyjna w latach siedemdziesiątych zakończyła się
sesjami w latach 1973 i 1974 wraz z wydaniem „Get Up with It” obejmującej cztery długie
utwory (składające się z ponad dziewięćdziesięciu minut nowej muzyki) oraz cztery
krótsze nagrania realizowanych jeszcze w 1970 i 1972 roku. Album zawierał także
„Loved Him Madly” - trzydziesto minutowy hołd dla zmarłego Duke'a Ellingtona, który
zapowiadał późniejszy rozwój muzyki ambient (!) .
Następnie Miles Davis skoncentrował się na występach na żywo, które zaowocowały
serią koncertów, które Columbia wydała na podwójnych albumach jako „Agharta”,
„Pangaea” i Dark Magus, kolejno w 1975, 1976 i 1977 roku. Pierwsze dwa są nagraniami
dwóch setów z 1 lutego 1975 roku zagranych w Osace, kiedy to Davis przeżył niepokój z
powodu zapalenia płuc, choroby zwyrodnieniowej stawów, anemii sierpowatej, depresji,
zapalenia kaletki i wrzodów żołądka, jak twierdzi legenda żyjąc na alkoholu, kodeinie i
morfinie. Jego występy były rutynowo opisywane przez krytyków, którzy wspominali
o jego zwyczaju występowania plecami do publiczności. Cosey stwierdził, że „zespół
naprawdę się rozwinął po japońskiej trasie”, ale Davis został ponownie hospitalizowany z
powodu wrzodów i przepukliny podczas trasy koncertowej po USA, gdy otwierali występ
Herbiego Hancocka. Hancock, jak się okazało, nieco przyćmił swojego byłego
pracodawcę z komercyjnego punktu widzenia związanego z wydaniem dwóch albumów
studyjnych „Head Hunters” z 1973 i „Thrust” z 1974.
Po występach na festiwalu jazzowym w Newport w 1975 roku w lipcu i festiwalu
muzycznym Schaefer w Nowym Jorku 5 września Davis zrezygnował z muzyki.