WILK KULTURALNY | LIPIEC 2020|SYLWETKA| 16
Do nagrań podwójnego, przełomowego albumu „Bitches Brew” z 1970 roku
zatrudnił Jacka DeJohnette'a, Airto Moreira i Benniego Maupina.
Album zawierał długie kompozycje, trwające po około dwadzieścia minut, które nigdy nie
były odtwarzane w studio, ale zostały zbudowane z kilku ujęć Macero i Davisa. Inne
techniki studyjne obejmowały łączenie, nagrywanie wielościeżkowe i pętle taśmowe
„Bitches Brew” osiągnął 35 miejsce na liście Billboard Album. W 1976 roku uzyskał złoto
za sprzedaż ponad 500 000 płyt. Do 2003 roku sprzedano milion kopii wydawnictwa.
W marcu 1970 roku Davis zaczął występować z serią koncertów otwierających różne
koncerty rockowe, pozwalając Columbi sprzedawać „Bitches Brew” szerszej publiczności.
W pewnym momencie był nawet urażony sugestią Clive'a Davisa, by wystąpił wFillmore
East, że zagroził zmianą wytwórni, ale rozważywszy pomysł wystąpił u boku Steve
Miller Band i Neila Younga w Crazy Horse w dniach 6 i 7 marca.
Biograf Paul Tingen napisał później: „Status przybysza jakim był Miles w tym środowisku
doprowadził do mieszanych reakcji publiczności, zespoły często zmuszane były do
grania za radykalnie niższe opłaty, a on sam miał znosić oskarżenia o
sprzedawanie jazzu, a nawet o oskarżany w czarnej prasie za przyklękanie białej
kulturze”.
Mimo to, wystąpił w Isle of Wight w 1970 roku, odbywającym się w dniu 29 sierpnia,
kiedy wystąpił dla około 600 000 osób, największej publiczności zebranej podczas jego
kariery na jednym występie. Planował też wtedy nagrania z girarzystą Jimi Hendrixem,
ale zakończyły się wraz z nagłą śmiercią muzyka. W tym samym czasie Miles nagrał
też kilka wydawnictw koncertowych ze składami przejściowymi oscylującymi wokół
układu sekstet/septet i z Coreą, DeJohnettem, Hollandem, Moreirą, saksofonistą Stevem
Grossmanem i klawiszowcem Keithem Jarrettem zostały nagrane „Miles Davis at
Fillmore” z 1970 roku i „Black Beauty: Miles Davis at Fillmore West” z 1973 roku.