Γενικά, οι γονείς μου κάνουν υπεράνθρωπες προσπάθειες.
Δεν είμαι πια και τόσο ελαφριά, όμως η μαμά μου με σηκώνει από νωρίς το πρωί μέχρι το βράδυ αρκετές φορές : Από το κρεβάτι στην νοσοκομειακή καρέκλα, από την καρέκλα στην τουαλέτα και ξανά πίσω, στη συνέχεια στην αναπηρική καρέκλα.
Όταν έρχομαι σπίτι από το σχολείο, πρέπει να περπατήσω λίγο περισσότερο - δε μπορώ φυσικά μόνη μου, έτσι η μαμά πρέπει να βοηθήσει. Με βάζει στα πόδια της , με αρπάζει κάτω από τις μασχάλες μου μου και ξεκινάμε. Είμαι πια σχεδόν τόσο ψηλή όσο κι εκείνη. Μπορείτε να φανταστείτε λοιπόν ότι και η μαμά μου κάνει την πιο σκληρή δουλειά.
Ό ως εί α, μεγαλώνω και οι ανάγκες μου αλλάζουν διαρκώς.
Ε ειδή:
- στην πραγματικότητα, είμαι σαν οποιοσδήποτε άλλος και όμως όλα είναι διαφορετικά.
- τα οχήματά μου πρέπει να προσαρμοστούν στο μέγεθός μου
- τα ηλεκτρικά βοηθήματα μου μερικές φορές “γερνούν” και δε λειτουργούν σωστά
- δεν είναι δυνατή η φόρτιση των μπαταριών του “Talker” μου
- το λειτουργικό σύστημα είναι ξεπερασμένο
- οι ορθώσεις μου είναι πια πολύ μικρές
Όλα αυτά πρέπει να τα ζητήσουμε από τον υπεύθυνο παροχών, ο οποίος έρχεται στο σπίτι μας. Ελέγχει τον εξοπλισμό μου και συνιστά νέο υλικό.
Δίνει τις προτάσεις του, και η μητέρα μου πηγαίνει στη συνέχεια στο SPZ
(Κοινωνικό Παιδιατρικό Κέντρο). Το SPZ συνταγογραφεί τις αντίστοιχες προτάσεις, οι οποίες διαβιβάζονται στο ασφαλιστικό μας ταμείο.