Hoofdstuk 2
Hebben we
eigenlijk
wel eens
stilgezeten?
Reactie van een bezoeker:
Wat fantastisch om te
zien. De kinderen van
buiten het azc naast de
kinderen van het azc,
samen aan een tafel.
Reactie van een kind:
Juf, wanneer gaan we dit
weer doen? Juf, mag ik de
radio lenen om thuis te
gaan oefenen voor de
volgende keer?
2010. Een bewogen jaar, van begin tot eind vol activiteiten. Een jaar met veel vrolijkheid maar
ook met veel aandacht voor de urgentie van de situatie van de kinderen, voor de
ongerijmdheid van die leefsituatie.
vriend en geweldige fotograaf. Zijn
foto’s worden wereldwijd
tentoongesteld en zijn opgenomen
in openbare collecties, zoals het
Rijksmuseum in Amsterdam. Hij
heeft meerdere prijzen ontvangen,
waaronder een World Press Photo
Award. Voor deze fotoserie ging
Martin op zoek naar het echte
leven van kinderen in een
asielzoekerscentrum, met de
teksten van Peep als inspiratie. Hij
heeft een aantal dagen
doorgebracht in verschillende
centra om zo de ongerijmdheid
van het leven van een kind in een
azc vast te leggen. Deze prachtige
en indringende foto’s zijn het
resultaat.
Kinderen en jongeren en ook hun ouders vertellen ons vaak dat ze vooral contact willen met
de wereld buiten het azc. Sporten met andere kinderen. Andere gezinnen ontmoeten.
Mensen kennen. Even uit de kleine wereld die een azc kan zijn. En dus stond in 2010 het
creëren van die mogelijkheden centraal: het verbinden van de wereld binnen en buiten.
We organiseerden het project Open Huis waarin wensen en talenten van kinderen en hun
ouders creatief werden vormgegeven. We nodigden mensen uit de omgeving uit om de
kinderen te leren kennen onder het thema Binnen zonder kloppen. We maakten de Vrolijke
monitor, en lanceerden een campagne waarin de urgentie van de situatie in
asielzoekerscentra voor kinderen centraal staat. En dankzij de Nationale Postcode Loterij
startten we samen met VluchtelingenWerk en het UAF natuurlijk De Werkelijkheid.
We zetten eve