Heupafwijking werd handelsmerk tv D alfsen.nl
Liefst zestien jaar was hij wethouder in de gemeente Dalfsen. En hij
had er nog wel vier jaar aan vast
willen knopen, maar dat wilde Gemeentebelangen toen niet meer.
Toch is hij daarover niet rancuneus. “Ik heb een prachtige tijd
gehad bij de gemeente.”
Voor het programma Praten met Dalfsen ging Wilhelmus van Krass’Ouwe
ditmaal op bezoek bij Gerlof Veldhuis
in de Kloosterhof. De jaren bij de gemeente beslaan maar een derde van
zijn leven. Dat begon 73 jaar geleden
in Bergum in Friesland. Zijn ouders
kwamen uit Doetinchem en waren
beiden werkzaam in het onderwijs.
Waterpolo
Al op jonge leeftijd kreeg hij een
heupziekte, waardoor hij een typisch
loopje kreeg, dat veel Dalfsenaren
wel herkennen. “Dat werd m’n handelsmerk”, grapt Gerlof. Toch kon hij
met z’n heup wel sporten, namelijk
waterpolo. Hij werd keeper van het
waterpoloteam van Heerenveen. “We
waren wel een paar keer kampioen
van Friesland, maar landelijk stelde
het niet zoveel voor hoor.”
In Heerenveen ging hij ook naar de
kweekschool om onderwijzer te worden. Hij zat met onder meer Foppe
de Haan in de klas, de bekende voetbaltrainer. In die tijd leerde hij ook de
zus van een medestudent kennen,
die later zijn echtgenote Gé zou worden. Volgend jaar al 50 jaar geleden.
De kweekschool was ook een kweekvijver voor cultureel talent. “Er kon
heel veel, dat werd ook echt gestimuleerd door de leiding. Elke maand
was er een avond met voorstellingen.
Ik deed daar met drie studiegenoten aan mee. We zongen negro spirituals en dergelijke op een speciale
manier. Dat viel zo in de smaak dat
we ook buiten school gingen optre-
Column: Uit Hei en Dennen
ROMANTIEK
Op deze besneeuwde zondag is het Valentijnsdag.
“Zeg, wij doen toch niets aan die commerciële dag
hè?”vroeg lieve verloofde gisteren.“Tuurlijk niet,
zo’n onnozele amerikaanse gewoonte, overgewaaid
door op geld belustezakenlieden”. Maar je weet
maar nooit hè!
Toch vanmorgen maar even blijven liggen, want
stel dat ik hem overval, terwijl hij een dienblad
vult met een vaasje roosjes, toast, eitje en een glas
roze champagne. Gelukkig, niets van dat alles. Buiten zag het er al
zo romantisch uit, besneeuwde bomen, sneeuwklokjes en krokusjes. Daar
kan toch geen champagne tegen op!
Op facebook zag ik een verrukkelijke cartoon, waar de sullige echtgenoot
een strik om z’n naakte vormloze lijf had gebonden, met de vraag of zij
haar cadeau nou eindelijk eens uit zou pakken.
Wij Nederlanders zijn er ook te nuchter voor. Doe maar gewoon, dan doe
je al gek genoeg. Of......je moet pas verliefd zijn. Maar ja, dan is alles overweldigend. Wat een moeizame tijd is dat trouwens. Verliefd zijn.
Mijn generatie meende serieus, dat wij moesten afwachten tot de heer zich
uitsprak. Nee, ik niet hoor. Zonde van de tijd. Je kunt het maar beter weten, hoef je niet eindeloos bij een vaste telefoon te wachten of hij van zich
laat horen. Als je de boeken van Jane Austin of Dickens leest was het toen
helemaal een doffe ellende voor jonge dames. Nou ja, voor de wat hogere
stand dan. De onderliggende stand zag elkaar bij he B