Χρησιμοποιώντας εδώ τη Θεωρία παιγνίων (την οποία θα αναλύσουμε
περισσότερο σε κάποιο επόμενο άρθρο) για να εξηγήσουμε τη στρατηγική
συμπεριφορά του ψηφοφόρου, θα δούμε ότι καθώς η προεκλογική μάχη
κορυφώνεται και οι εναλλακτικές επιλογές που σερβίρονται για την επόμενη
μέρα συρρικνώνονται, ένας τυχαίος ψηφοφόρος τείνει να ψηφίσει «κάτι»
ώστε να εξασφαλίσει πρωτίστως ότι το «αντίθετο κάτι» (το οποίο δεν
γουστάρει καθόλου) θα τιμωρηθεί με μια ψήφο εναντίον του, με σκοπό να
μην βγει πρώτο.
Για αυτό και βλέπουμε ότι συνήθως σε όλες τις χώρες,
δύο είναι τα κόμματα που βασικά διεκδικούν το
θρόνο, παίρνοντας πολλές φορές κόσμο και από
άλλα κόμματα. Τα πολιτικά κόμματα τρέμουν την
αποχή όπως ο διάβολος το λιβάνι. Επιθυμούν την
προσέλευση στις κάλπες, έστω κι αν οι ψήφοι πάνε σε
άλλο κόμμα, γεγονός το οποίο θα τους διατηρήσει σε
ένα ευρέως «αποδεκτό» πολιτικό σκηνικό έχοντας τα
προνόμια της αντιπολίτευσης.