Σκεφτείτε πόσο κύρος θα έχει μια κυβέρνηση αν σε ένα τραβηγμένο
σενάριο, μόνο το 1% του πληθυσμού τρέξει να ψηφίσει. Ουσιαστικά σε μια
τέτοια περίπτωση, ο κόσμος δεν θα αναγνωρίζει, σε συνειδησιακό επίπεδο,
μια κυβέρνηση ως τους εξουσιαστές του. Όσο και να σπέρνεται ο φόβος
ότι, και καλά, οι λίγοι θα αφεθούν να αποφασίσουν για τους υπόλοιπους,
στην πραγματικότητα το αποτέλεσμα που βγαίνει από τις εκλογές θα είναι
πάνω κάτω το ίδιο είτε το ψηφίσει το 1% του κόσμου είτε το 99%, αφού αυτό
προδιαγράφεται από το [περιορισμένο] μενού που παρουσιάζουν
προηγουμένως τα ΜΜΕ και οι “δημοσκοπήσεις”. Με άλλα λόγια, αν
υποθετικά όλοι οι απέχοντες αναγκάζονταν με κάποιο τρόπο να ψηφίσουν
και να είναι έγκυροι στο δελτίο, οι ψήφοι αυτοί δεν θα πήγαιναν κατά κύριο
λόγο σε ένα συγκεκριμένο κόμμα ώστε να αλλάξουν δραματικά το
τελικό αποτέλεσμα, αλλά θα διασπείρονταν στα διάφορα [ήδη
εδραιωμένα] κόμματα περίπου όπως θα διασπείρονταν και
προηγουμένως οι ψήφοι. Δεν θα «αναδεικνυόταν» δηλαδή ένα
κόμμα που στο σενάριο της χαμηλής προσέλευσης θα έπαιρνε
ελάχιστο ποσοστό. Μάλλον το αντίθετο θα συνέβαινε, με τα
κόμματα- φαβορί να παίρνουν μεγάλο μερίδιο από τους
«αναγκασμένους να ψηφίσουν απέχοντες», λόγω της
ψυχολογίας του φόβου της «χαμένης ψήφου».