Και εφόσον αυτό το μοντέλο οικονομίας αποτελεί zero-sum game σε μια
κοινωνία, αφού η ποσότητα του χρήματος είναι εξ ορισμού περιορισμένη
ώστε να μπορεί να έχει αξία το χρήμα, για να μπορέσει αυτή η μειοψηφία των
φτωχών να ανέβει προς τα πάνω επιβάλλεται να «απομυζήσει» μερίδιο
χρημάτων είτε από την «ανώτερη» είτε από την «κατώτερη» τάξη. Το
πρόβλημα εδώ είναι ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ακόμα στο όνειρο,
θεωρώντας πρακτικά εφικτό να καλυτερεύσεις τη ζωή σου με σκληρή
δουλειά ή με μια καινοτόμα επιχειρηματική ιδέα, με συνέπεια να χρεώνουν τη
μετέπειτα αποτυχία σε δικά τους επιχειρηματικά λάθη ή τεμπελιά, ή σε
κάποιους τρίτους που κακώς εμπιστεύτηκαν, ή στις κακές συνθήκες της
αγοράς και ούτω καθεξής. Το παραμύθι της «ευκαιρίας» που σου δίνει μια
ελεύθερη αγορά για να αναπτύσσεσαι χρηματικά, φτάνει να είσαι
δουλευταράς ή ευφυής ή δημιουργικός ή να έχεις ισχυρή θέληση και ούτω
καθεξής (συχνά με την παράθεση κάποιων ξεχωριστών ονομάτων
επιχειρηματιών που πολλαπλασίασαν το χρηματικό πλούτο τους
ακολουθώντας μια συγκεκριμένη επιχειρηματική στρατηγική - ως απόδειξη
ότι το σύστημα δουλεύει μια χαρά αν είσαι έτοιμος να αδράξεις τις ευκαιρίες),
αποτελεί μέχρι σήμερα ένα συνειδησιακό τοίχο που αποκρύβει την
προβληματική φύση του χρηματοπιστωτικού συστήματος.