TUEMsanat Basım Yayım Dilan Özdemir - Nem | Page 59

NEM
Kırık kendini bir sahnede buldu o sırada. Önünde kadifeden
perdeleri asılı olan bir tiyatro sahnesiydi bu. Seyirciler vardı.
“Oyna!” diye bir ses duydu Kırık. Biraz önceki kız gibi bağırarak
adamın üzerine yürüdü:
-Ne yapar şimdi ha? Nereye gider!
Kâğıttan oyuncağını saklayıp ağlamaya başladı adam:
-Dönmüyor! Dövüyor! Dövüyor!
Herkes alkışladı Kırık’ı. O şaşkın şaşkın baktı ayağa kalkmış
insanlara. Çok sinirlenmişti ama.
-Gidiyorum ben Yetmiş!
-Nereye?
-Sizi çağırınca gelin.
Birden kendini bir okulda buldu Kırık. Büyük sarı duvarları ve
pencereleri olan bir okul. Pencerelerden birine yaklaşıp dışarıya
baktı. Kız oradaydı. Yürüyordu. Hep yürüyordu. Köşeyi dönünce
gözden kayboldu. Merdivenleri düşe düşe indi Kırık. Bahçeye
çıktı. Kızı da o köşeyi de bulamadı.

-Hey sen, diye bağırdığını duydu birinin.
60