SIMULATIE
Stap in de wereld
van dementie
In de simulatiecabine ‘Into D’mentia’ kunnen bezoekers ervaren hoe
angstig, onzeker en gedesoriënteerd dementie iemand kan maken.
Dit moet tot meer empathie leiden voor de patiënt.
AUTEUR LOEK KUSIAK FOTO INTO D’MENTIA
V
an buiten is het een container,
een portocabine. Alleen het
logo en het opschrift ‘Into
D’mentia: Brings compassion
to life’ verraadt dat we met de
wereld van zorg en welzijn te
maken hebben. Een laboratorium of medische controlekamer misschien? Nee, een simulatiecabine vol interactieve technologie waarin de bezoeker
gedurende 25 minuten kan ervaren hoe
angstig, onzeker en gedesoriënteerd
dementie iemand
kan maken.
In de mobiele
simulatiecabine
‘Into D’mentia’ is
een voordeur met
brievenbus
gebouwd. De deur
geeft toegang tot
een woonkeuken.
De bezoeker die de
keuken betreedt,
draagt een volle tas
met boodschappen – hij of zij komt zogenaamd net thuis – en heeft een vest aan met
een ingebouwde speaker. Uit het vest klinkt
jouw ‘innerlijke’ stem. Het is de stem van je
dementerende ‘ik’, die je door een verhaal
heen leidt. En dat komt neer op een verwarrende zoektocht door de eigen woning.
Waar staat ook alweer de koelkast? O, die zit
al vol boodschappen. Was ik helemaal
vergeten. Als mijn innerlijke stem vraagt de
radio aan te zetten, hoor ik keihard geluid.
Draaien aan de volumeknop helpt niet. Hoe
krijg ik die herrie onder controle? Dan
verschijnt op de wand dochter Suzanne, die
de stekker eruit trekt. Haar toon is geïrriteerd, berispend. Je bent weer eens je
boodschappenlijstje vergeten, zegt ze. Moet
ze jou ook nog in de gaten houden!
In de keuken staat een tafel met een
tafelkleed, met daaronder touchfolie-technologie die je met
een vingertip door
een album laat
bladeren met foto’s
van je familie, je
kinderen, vrienden.
Kiekjes van vakanties, verjaardagen.
Beelden die je
moeten herinneren
aan momenten van
vroeger. Maar wat is
of wat was vroeger?
Ken ik die gezichten? Waar loopt het geheugen spaak? En dan dat (virtuele) feestje
waar ik plots in beland. Waarom praten
sommige gasten zo raar over me? Ik moet
de brievenbus trouwens nog even legen,
zegt de innerlijke stem. Maar in plaats van
naar de voordeur loop ik naar een hangkast.
Raar.
EEN DWAALTOCHT ZONDER
VAST KOMPAS DOOR HET
EIGEN BREIN IS
VEREENZAMING EN
AFHANKELIJKHEID IN HET
KWADRAAT
12
Bij het verlaten van de simulatiecabine is er
maar één conclusie mogelijk: een dwaaltocht zonder vast kompas door het eigen
brein, als gevolg van wegvallende neurale )ٕɉ