TIZ Winter 18 TIZ_Winter_V11_2018_Lowres | Page 35
TIZ INTERVIEW
Met één hand door het leven,
door twee andere gedragen
Handen staan voor Pascal Depoorter uit Zele symbool voor vrijheid en leven.
Als tapijtwever en motorliefhebber kon hij niet zonder. Maar daar besliste een
bloedklonter in z’n lichaam anders over. Een trombose verlamde de linkerkant
van Pascals lichaam en dus moet hij voortaan éénhandig door het leven.
Pascal Depoorter en zijn vrouw Caroline
zijn drie handen op één buik: één van
Pascal en twee stevige van Caroline.
Sinds Pascal verlamd raakte, steekt zij
haar schouders onder de dagen van haar
man.
Pascal: 'Zo zelfstandig als ik was,
zo afhankelijk ben ik nu. Dat is het
moeilijkste om te verwerken. Ik heb
Caroline nodig bij elke beweging die ik
wil maken. Trek maar eens je sokken aan
met één hand, dan merk je het snel.'
Een reeks van vijf
Pascal: ‘Ik kreeg de afgelopen jaren
in totaal al vijf tromboses. De artsen
weten niet hoe dat komt en blijven
zoeken. Ze vinden telkens op hetzelfde
moment in het jaar plaats, in mei. Puur
toeval volgens de medische wereld,
maar wij geloven dat niet. Een van
die vijf gebeurde in mei 2017 toen we
op vakantie waren in Spanje. Ik heb
eerst veertien dagen daar verzorging
gekregen, maar die was niet om over
naar huis te schrijven. Echt schrijnend
hoe het verzorgend personeel je daar
behandelt, dat is een trauma voor
mij. Caroline was op mijn aanraden
terug naar België gevlogen en dus was
ik volledig op plaatselijke mensen
aangewezen. Eindelijk werd ik na twee
weken overgebracht naar Gent, dat
verliep heel vlot. Tot slot ging ik van
Gent naar het revalidatiecentrum BZIO
in Oostende, waar ik zes maanden
revalideerde.'
Samen maken we het beste
van de situatie
Doelen geven hoop
Pascal: ‘Ik ben een man van doel-
stellingen en resultaten. Tijdens mijn
revalidatieproces heb ik die altijd voor
mezelf gesteld. In Oostende bijvoorbeeld
zei ik: ‘Kerstmis en Nieuwjaar vier ik
thuis’. Dat is me gelukt ook. Het geeft
jezelf kracht om naar een datum toe te
werken, dan bijt je makkelijker door de
pijn en houd je je oefeningen vol. In BZIO
moest ik ’s morgens en ’s avonds naar
de kinesist en de ergotherapeut. Ik heb
opnieuw leren stappen, maar houd er
wel een ‘klapvoet’ aan over. Mijn tenen
wijzen naar de grond en ik kan zelf mijn
voet niet meer optillen. Daar bestaan
orthopedische schoenen voor en daar
kijk ik nu enorm naar uit. Mijn voeten zijn
opgemeten, de schoenen zijn besteld
… enkel wachten tot ze er zijn. Dat zal
letterlijk en figuurlijk een grote stap voor
me zijn.'
Mijn doel is opnieuw stappen,
en dat zal ik halen ook
Revalideren voor het leven
Pascal: ‘Ik zal waarschijnlijk nog heel
lang kiné nodig hebben, misschien zelfs
voor heel mijn leven. Momenteel ga ik
drie keer per week naar ’t Kapelhof in
Zele om daar te revalideren: mobilisatie
van mijn arm en schouder want daar
heb ik nog veel pijn in. Mijn hand trekt
volledig in de kramp en vraagt om
een rustspalk om mijn vingers open te
houden. Mijn doel is opnieuw stappen
en dat zal ik halen ook. Daarnaast ga
ik ook twee dagen per week naar een
dagcentrum zodat Caroline ook eens wat
tijd heeft voor zichzelf. Ze doet ook nog
veel vrijwilligerswerk, staat nu alleen in
voor het huishouden en wil af en toe ook
eens ontspannen. Ik gun haar dat met
heel mijn hart want het is ook voor haar
niet eenvoudig.' ►
35