نخستین نشانه‌های باستان‌شناسی که از سکونت بشر در سرزمین تایلند یافت شده به روستاهای شمال شرقی
بان‌چیانگ و بان‌پرست ،جایی که ابزارآالت و نشانه‌های از برداشت برنج در 4000سال پیش از میالد مسیح
است اشاره دارد.
بالغ بر هزاران سال پیش تاکنون؛ سه گروه از مردمان یعنی مون‌ها ،خمرها و تایلندی‌ها از چین به سمت جنوب
مهاجرت داشته‌اند .مون‌ها در برمه کنونی ساکن شده‌اند .خمرها به سرزمینی رفته‌اند که امروزه کامبوج نام دارد و
تایلندی‌ها از 1200سال پیش تاکنون در سه منطقه شمال ،النا ،سوخوتای و فایائو حکمرانی داشته‌اند.
سوخوتای در سال 1238استقالل خود را اعالم کرد و به تدریج در اطراف و اکناف رود خانه چائوفرایا توسعه
یافت .بودیسم از دیرباز مذهب غالب در این منطقه بوده و در همین دوره بود که هنرهای دستی ،موسیقی ،معماری،
نقاشی ،الفبا و ادبیات تایلندی شکوفا شد.
عصر سوخوتای در سال 1300رو به افول گذاشت و به تدریج خراج‌گذار ایالت آیوتایا به عنوان حکمرانی
پویا درآمد .در سال 1350آیوتایا به سبب موقعیت راهبردی خود ،یکی از مهم‌ترین کانون‌های حکمرانی جهان
چه برای آسیایی‌ها و چه برای اروپایی‌ها در آن دوران جلوه‌گر شد.
در مدت 417سال حکمرانی مسلط آیوتایا؛ فرهنگ غنی تایلندی بارور شد و از مرزها فراتر رفت و به محدوده
46