34
CROZIER
Günbatımını ardında bırakan Crozier, bu tarafın neresinde olduğunu iyi biliyordu. Ġlk
gün Birinci Deniz Kam-pı'na ulaĢabilmek için buz üstünde yaklaĢık on üç kilometre yol
katetmeleri gerekiyordu. Eğer her Ģey yolunda gitseydi ertesi gün on beĢ kilometre daha
ilerleyip gece yarısına doğru Ġkinci Deniz Kampına varmıĢ olacaklardı. Üçüncü ve son gün
on üç kilometrelik zorlu yolculuğu da aĢınca geçici sığınakları Terör Kampına adım
atacaklardı.
Ġki geminin mürettebatı ilk defa buluĢacaktı. Crozier'ın kızaklı gmpları bu yolculuğu
tamamlayabilseydi Ģimdi yüz beĢ denizci bir aradaydı.
Kral William topraklarına mart ayında da kızaklı seferler düzenlenmiĢti. Bu seferlerin
birçoğunda denizciler gün ıĢığını neredeyse hiç görmemiĢ ve bu yüzden oldukça ağır
hareket etmiĢlerdi. Fırtınalı bir günde, Teğmen Le Vesconte ve ekibinin, on iki saat
boyunca iki kilometre bile ilerleyemediği olmuĢtu. Ama hava aydınlıkken bu yolculuklar hiç
kuĢkusuz daha kolay geçiyordu.
Crozier, Kral William topraklarında kalmak istemiyordu. Buradaki beslenme ve
barınma avantajı bile onu ikna edememiĢti.
Kampın bulunduğu kuzeybatı bölgesi dıĢındaki iklim koĢulları dört mevsim boyunca
çok ağırdı. Teğmen Gore burayı ilk ziyaret ettiği 1847 yazı boyunca sayısız yıldırım
düĢmesine Ģahit olmuĢtu. Crozier de geçen yaz buraya gelirken kızaklara ilk olarak geminin yedek paratonerini yükletmiĢti.
Erebus mart ayının son gününde buza oturduğundan beri, Crozier Boothia
Yarımadasının doğu kıyısına doğru yola çıkıp Baffin Körfezinden gelen balina avcılarıyla
karĢılaĢma hayalleri kuruyordu. YaĢlı John Ross'un yaptığı gibi, mecbur kalırlarsa Boothia'nın doğu kıyılarından Somerset ya da Devon Adası'na kadar yürüyebilirlerdi. Nasılsa
er ya da geç Lancester Geçidinde bir gemi ile karĢılaĢırlardı.
Bu yol üzerinde Eskimo köyleri de vardı. Crozier bunu, kutuplara William Edward
Parry ile 1819'daki ilk geliĢinden biliyordu. Aynı bölgeye iki yıl sonra yine Parry ile bir geçit
araĢtırması için gelmiĢti. Ondan iki yıl sonra da Sör John Franklin'in ölümüne sebep olan
'Kuzey-Batı Geçidi'ni araĢtırmak amacıyla tekrar oradaydı.
Crozier, Sonunda hepimizi öldürebilir, diye düĢündü ve sonra da bu kötü düĢünceyi
aklından çıkarmaya çalıĢtı.
GüneĢ, ufuk çizgisine çok yakındı ve o batmadan önce kızaklı grupların bir Ģeyler
yemesi gerekiyordu. Hemen sonrasında kızakları çekmeye devam edecekler ve yaklaĢık
sekiz saatlik bir yolculuğun ardından gece yarısı gibi Birinci Deniz Kampı'na varmıĢ
olacaklardı.
Yalnızca denizcilerin soluk alıp veriĢi ile kızakların buza sür-tünerek çıkardığı ses
duyuluyordu. Rüzgâr esmese de hava Ģimdi daha soğuktu. Kızaklı gruplar uzun basınç