BEN DE ORADAYDAYIM!
DİLEK ERDEM
Sevmediğim bir his çöreklenmişken
Kaygılarımın üzerine
Doğum günü heyecanının, anne suretine
Yansımayışını sorguluyorken bir sabi
Havada yanık et kokusu, isli puslu bir akşam sonu
Kıtaları bağlayan ilk göz ağrımızda vaveylalar
Arşa yükseliyorken
Durulmamalıydı olduğu yerde!
Oradaydım gördüm,
Bir vakit ki ölüm olmuştu ölüme koşanlar,
Korku intihar etmişti bir gece yarısı
Gidiyor musun diyordu bir kadın,
Bekleşmekte olanlar biraz devinse yerinden
Gitme! Gitmeyin!
Ey gömütlerinden etler sarkan yurdum!
Ey dumanlı seherler!
Bu uzun gecenin sabahı var mıydı?
Ey, namlusu bana çevrili çocuğum
Gafil olma, neredesin dön bak!
İnsan akletmez mi?
İnsan ne çok aldanır!
ve Hayy…
“Ama bundan sonra kalpleriniz katıla ş tı, ta ş a döndü, Hatta ta ş tan da
katı bir hale geldi. Çünkü öyle ta ş lar var ki içinden nehirler kaynar.
Öylesi var ki çatladı mı ba ğ rından su fı ş kırır. Öylesi de var ki Allah
korkusundan yerlere yuvarlanır. Allah, yaptı ğ ınızdan gafil de ğ il ki”
10