Ik schoof nog een keer de geurkaars recht op mijn bureau, haalde diep adem en klapte mijn laptop open. Laat maar binnenkomen, dat werk. Ik was net een maand afgestudeerd, werkte een half jaar voor mezelf, en nu zou het gaan komen. Het succes. Ik zou omkomen in het werk, tijdschriften van me af moeten slaan. Misschien zelfs een eigen rubriek hebben. Op hoge hakken van perspresentatie naar persreis trippelen, en ingevlogen worden om de grote sterren des aarde te interviewen. Ik zat er klaar voor.
Maar mijn inbox was leeg. En die bleef leeg. Maandenlang klopte ik op iedere deur aan die ik kon vinden, leurend met artikelideeën die niemand wilde hebben. Met invalshoeken die perfect aansloten maar in een genre ‘dat door één vaste journalist’ werd gedaan. Bij elke afwijzing, of erger nog: stilte, zakte de moed me in de schoenen. Maar ik bleef gaan. En gaan. Tot het gevoel van ongewild zijn me opbrak. Ik gaf op. Accepteerde dat ik gefaald had. Printte mijn CV uit, en stapte op de fiets. Op weg naar het uitzendbureau, waar ik elke baan zou aannemen die ik kon krijgen. Alles om zelfs maar één maand die verlammende angst niet te voelen die komt kijken bij het bijna niet kunnen betalen van je huur. En dus duwde ik de glazen deur open. En werd ik prompt weer weggestuurd. Tot drie keer toe.
Daar stond ik dan. Eenentwintig jaar en HBO-afgestudeerd, en ik kon niet eens een schoonmaakbaantje krijgen. Pas na een aantal weken van beklemmende depressiviteit kon ik de knop omzetten: ik ging doen wat ik leuk vind. Startte een reisblog, als hobby. Dat ik er niets mee verdiende was prima, ik werd gelukkiger. Kon weer harder vechten. En kon mijn angsten loslaten.
Ineens druppelden opdrachtgevers binnen. Na 2,5 jaar bikkelen wisten ze me te vinden. En afgelopen maand heb ik voor het eerst opdrachtgevers afgewezen, wegens: te druk. Over te druk gesproken: excuseer me. Ik ga even mijn hoge hakken inpakken, voor ik weer vertrek op mijn volgende persreis,: de vijfde sinds het begin van het jaar. De aanhouder wint. Echt.
Door: Milou van Roon.
Daar stond ik dan. Eenentwintig jaar en HBO-afgestudeerd, en ik kon niet eens een schoonmaakbaantje krijgen".
Ondernemen in de crisis:
het komt goed. Ooit.