Peki Ne Yapalım?
Kendimizi sevmeden başkasını sevemeyiz. Çocuğumuzu mutlu
edecek ve onun sürdürmekten hoşlandığı “ilk şeyi” birlikte bulalım… Bize göre seçilen davranışın kalitesi, niteliği, performansın
düzeyi ve kimden az ya da çok olduğu önemli olmasın. Geç kalmış
değiliz yaşı kaç olursa olsun üzerinde çalışacağımız yeteneği çocuğumuzun içsel eğilimlerinden bulalım ve bunun üzerinden birlikte davranmaya başlayalım… Devamında bunları istek geldikçe
artıralım… Çok önemsediğimiz akademik başarı kadar ama daha
önemlisi yaşamın birçok alanında; evlilikte, meslekte, doğayı korurken, değerler üretirken, ilişkilerde başarı bireyler olarak kişilik
ve kimlik üretip saygınlık kazanırken var olan en temel yetenekten başlayarak çocuklarımızla birlikte davranalım. Bu her durum
için daha fazla motivasyon ve mutluluk verir. Ne dersiniz bunlar
daha anlamlı ve uzun soluklu seçimler değil mi? Mutlu ve enerjik
bir çocuk kendi odağında gelişirken beraberinde çok imrendiğimiz
başarılı olma beklentilerini de karşılayabilir. Hatta bu durumda çocuklar “başarılı olmayı bir kimlik özelliğine dönüştürme ve kendi iç
eğilimleri ile sürekli kullanma” gibi bir mirasın da sahibi olabilirler.
Sorun yarına daha iyi kalmaksa bu da kullanılabilecek başka bir
seçenek gibi görünüyor ne dersiniz?
DOSYA 29