Belevenissen van een nieuwkomer
Belevenissen van een nieuwkomer
Dorpspraat
Over dit onderwerp heb ik lang gesudderd. Wat zie, hoor en vind ik van dorpspraat? Als je- zoals wij- gewend waren in grotere steden te wonen, dan vorm je je een beeld van hoe het dorpse leven daarvan zal verschillen. Passen wij daarin? Natuurlijk heeft elk dorp haar eigen sfeer en kenmerken. Onderwerp dat steevast besproken wordt in het westen van het land, is hoe open of gesloten de gemeenschap is. Is er een overheersende politieke of kerkelijke kleur? Is er sprake van groepsdruk of juist een zorgzame vrije manier van samenleven? Èn wordt er vooral goed of kwaad gesproken? De laatste vraag wordt het meest gesteld. Iedereen kent verhalen over dorpen waar mensen zijn weggepest, kapot of weg zijn beroddeld. Elke gemeenschap kent verhalen en roddels, dorpspraat. In een grotere stad merk je daar minder van, omdat ieder meer haar of zijn eigen min of meer anonieme leven leidt. In een kleine wijk of dorp kent iedereen elkaar. Zo merkten wij 4 jaar geleden dat mensen wisten dat wij de‘ nieuwen’ moesten zijn. En dat vonden wij bijzonder. Inmiddels heb ik ook mensen welkom geheten van wie ik meteen zag dat ze nieuw zijn. En ik kon ook raden in welk huis, zo overzichtelijk is het dus. In die zin raak ik al meer ingeburgerd
Tot ons grote plezier hebben wij hier vanaf het begin het gevoel gehad dat we welkom zijn. Van onprettige dorpspraatjes over ons hebben we tot op heden niets gemerkt. Van belangstelling en gezellige contacten gelukkig des te meer. Zo nu en dan bereiken ons praatjes over mede-dorpsbewoners die niet aardig zijn. Over iemand die het moeilijk heeft of iets op een andere manier doet dan gewend. Dat vind ik lastig. Het lijkt een behoefte van mensen om kwaad te spreken, maar behoefte waaraan en waartoe? Voelen we ons beter als we de ander omlaag hebben gepraat? Worden wij daar betere mensen van? En zo ja, werkt dat dan? De reden dat ik er zo’ n tijd over heb gesudderd, is dat ik als nieuwkomer niet wil oordelen over hoe mensen hier samenleven. Maar in de loop van de tijd zijn wij ook deel aan het worden van de samenleving hier. De conclusie die ik na een aantal jaren hier wonen trek, is dat het over het algemeen erg meevalt met nare dorpspraatjes in Ophemert. Dat er vele mooie verhalen leven. Dat het jammer is als sommige mensen zeker in moeilijke tijden nog eens verdriet wordt gedaan door nare praatjes. De wereld is zoveel groter dan Ophemert en er zijn zoveel verschillende mensen met verschillende manieren van leven. Wie weet, is het moeilijker om in een gemeenschap waar alles overzichtelijk lijkt je oordeel in te houden en je blik open. Wie weet, is dat waar import iets aan kan bijdragen. De blik open te houden en ieder zijn en haar leven te gunnen. En dat vraagt van de import ook een open blik naar de gemeenschap waarin zij woont.
Poeh, wat een lastig zwaar verhaal zo in de zomer nog. Rest mij te herhalen hoe wij juist de open blik en het welkom ervaren. Dank voor jullie bijdrage hieraan, Kniertje.
- 5-