't Hemers Krantje Jaargang 10, nummer 2 | Page 5

Belevenissen van een nieuwkomer Winterzonlicht en het bijzondere van kale bomen Vorige keer sprak ik over mijn genieten van het prachtige winterzonlicht. Toen ik het stukje had ingeleverd en weer over de dijk liep, vroeg ik me af hoe dat toch komt dat het hier zo anders is. En dat ik zo vaak even mijn telefoontje pak (wat een uitvinding toch!) om een foto te maken. Daardoor belandde ik bij een herinnering heel wat jaren geleden. Ik volgde een cursus, waarin we ook leerden kijken naar de groei van planten en bomen. Wij woonden toen nog in een nieuwbouwwijk in de Randstad. De cursus werd gegeven in Driebergen op een landgoed met veel bomen. Tot die tijd vond ik niet veel aan de winter en de kale bomen. We kregen de opdracht een jaar lang een volwassen boom wekelijks te tekenen. Het was voor mij een hele klus om een boom in de omgeving te vinden die zo groot heeft mogen groeien als bedoeld. In de plaats waar we woonden werden grote bomen vaak gekapt. Ze stonden al gauw in de weg of namen het zonlicht uit iemands tuin. Uiteindelijk vond ik een Canadese populier. Niet mijn favoriete boom, maar hij voldeed wel aan de opdracht. Elke week werden onze tekeningen bekeken en besproken. Door het tekenen leer je heel goed kijken. En zo volgden we 17 bomen samen. Het werd een leuk spelletje om onderweg te kijken of ik de bomen aan hun takken kon herkennen. En dat lukte vaker dan verwacht. Door zo’n tijd goed te leren kijken ga je er vanzelf ook liefde voor voelen. De schoonheid ervan ontdekken. Zoals eerder verteld, verhuisden we na de Randstad naar de bossen op de Utrechtse Heuvelrug. En wat ik nu ontdekte over het zoveel meer genieten van het winterlicht, is dat we hier veel bomen op zichzelf kunnen zien. Ze staan in een groepje met daarachter alleen maar de lucht. Of op een rij langs de kil. In de winter kun je er doorheen kijken en de vorm van de takken goed zien. In de Randstad was er bebouwing die het zicht ontnam. In de bossen staan er gewoon teveel bij elkaar om er zo doorheen te kunnen kijken. En nu kan ik dus extra genieten van de verschillende vormen van takkenstelsels. Hierboven 2 foto’s gemaakt vanaf de dijk. De linker is van een groepje grote notenbomen. Zij hebben hele krachtige grillig gebogen takken. De rechter is van een rij wilgen langs de Kil. Die takken zijn veel regelmatiger, dunner. Zo zie je bijvoorbeeld in de elzen die hier veel langs boomgaarden staan de elzenpropjes zitten. En de berken met hun witte bast waar het al veel moeilijker is om de takken apart te zien. Het wordt zeker aan de buitenkant van de kroon een wazige wolk van fijne takjes. En zo ben ik de kale bomen-wintertijd gaan waarderen. Ze hier zo goed kun