Hafþór, Unnur, Sunna og Baldvin ásamt íslensku fjárhundunum
Snætinda-ræktun
Höfundur: Inga Björk Gunnarsdóttir
Að Snætinda-ræktuninni stendur samhent fjölskylda, Hafþór
Snæbjörnsson og Unnur Sveinsdóttir ásamt dætrum þeirra,
Sunnu Líf og Guðrúnu Ísold. Tengdasonurinn, Baldvin Þór
Svavarsson, tekur einnig fullan þátt í þessu áhugamáli
fjölskyldunnar. Snætinda-ræktun hefur átt velgengni að fagna
á undanförnum árum. Fyrsta got þeirra fæddist árið 2008 og
síðan þá hafa þau verið ræktendur ársins hjá DÍF árin 2013,
2014 og 2015. Úr einu goti frá þeim eru allir þrír hvolparnir orðnir
íslenskir meistarar en það er óskastaða hvers ræktanda að fá
svo einsleitt og gott got.
Hvenær og hvernig
vaknaði áhugi ykkar á
hundum og hundaræktun
og af hverju heillist þið
af ykkar tegund?
Það hefur alltaf verið „svoddan hundur“
í okkur öllum frá fæðingu og þetta hefur
verið okkar fjölskylduáhugamál frá
fyrsta hundi. Þetta byrjaði allt saman
árið 1997 þegar fjölskyldan flutti á
Rafstöðvarveginn í Elliðaárdal, sem er
nánast sveit í borg. Þar sem Sunna,
elsta barnið okkar, var búin að herja á
okkur um að fá hund ákváðum við að
nota tækifærið þegar Hafþór var að
vinna fyrir Örnu Rúnarsdóttur (Gjóskuræktun) sem þá var með sitt fyrsta got
árið 1997. Það var ekki erfitt að falla
fyrir Gjósku Vaski sem var þá 11 vikna,
loðinn eins og lítið ljón með augu sem
bræddu alla. Þannig slysaðist það
til að við fengum okkar fyrsta hund,
hreinræktaðan íslenskan fjárhund í
skiptivinnu.
Aldrei datt okkur í hug að fara með Vask
á hundasýningu, en vegna þrýstings
frá ræktandanum var farið á eina slíka
í maí 1998 í Sólheimakoti - og þá var
ekki aftur snúið. Vaskur varð íslenskur
sýningameistari, var paraður við margar
30 · Sámur 3. tbl. 42. árg. desember 2015
tíkur og er hann bak við marga hunda í
dag.
Við byrjuðum ekki sjálf að hugsa um
ræktun fyrr en árið 2002 og byrjuðum
þá að leita okkur að tík, en það gekk
ekkert sérstaklega vel þar sem við erum
ofur vandlát. Árið 2003 er Sunna að
skoða á netinu og dettur inn á myndir
af hvolpum inni á síðu hjá ræktanda
sem við þekktum ekkert til. Við héldum
að þessir hvolpar á myndunum hlytu
að vera löngu seldir því á myndunum
voru þeir nokkuð stálpaðir og engar
upplýsingar um hvenær þeir höfðu
fæðst eða hvenær myndirnar voru
teknar og hugsuðum við því ekkert
meira um það. Nokkrum dögum
seinna hringir Arna hjá Gjósku-ræktun
í okkur og segist hafa fundið réttu
tíkina fyrir okkur og var það þá sama
tíkin og við höfðum verið að dáðst að
á myndunum. Þetta var Gerplu Dala
Drífa sem var okkar fyrsta og besta
ræktunartík hingað til. Frá upphafi gekk
henni vel á sýningum og varð íslenskur
sýningameistari.
Við byrjuðum ekki að rækta fyrr en árið
2008, þá 11 árum eftir að við byrjuðum
í hundabransanum. Íslenski hundurinn
var alltaf efstur á lista yfir þá tegund