Kolbrún Arna
Sigurðardóttir
Dýrahjúkrunarfræðingur
Höfundur: Auður Sif Sigurgeirsdóttir
Kolbrún Arna Sigurðardóttir starfar
sem dýrahjúkrunarfræðingur á
Dýraspítalanum í Garðabæ. Sem
barn var hún hálfsmeik við dýr en
smám saman breyttist það og í
dag eru dýrin stór hluti af hennar
lífi. Eflaust hafa margir aðrir
dýravinir mikinn áhuga á starfi
dýrahjúkrunarfræðings, sem er
einkar fjölbreytt og skemmtilegt, en
á sama tíma erfitt, bæði líkamlega
og andlega.
Sámi lék forvitni á að vita meira um
Kolbrúnu Örnu, hvað felst í starfi
dýrahjúkrunarfræðings og hvernig
námi í dýrahjúkrun er háttað.
Hvenær kviknaði áhuginn
á hundum og öðrum
dýrum hjá þér?
Ég veit ekki alveg hvenær eða hvernig
þessi áhugi kviknaði. Þegar ég ólst upp var
ég mjög takmarkað í kringum dýr og var
eiginlega hálfsmeik við hunda sem krakki.
Ég var þó mikið í sveit innan um hesta og
kýr en fann alltaf fyrir örlitlum ótta gagnvart
þessum stóru skepnum. Ég var ögn ofvirk
sem barn og frekar djörf og var því dugleg
að koma mér í aðstæður sem ögruðu ótta
mínum. Ég hlustaði takmarkað á fullorðna
fólkið sem líklega hefur reynt að setja mér
einhverjar hömlur í umgengni við dýr. Ég
man eftir mér þegar ég var 5 ára gömul og
búin að hlamma mér ofan í kassann hennar
Týru gömlu sem var border collie. Ég man að
ég leit upp á Týru, alsæl með að heimsækja
hana í bælið hennar, en tíkin sat með eyrun
aftur og beraði tanngarðinn framan í mig.
Mér brá óneitanlega mikið og var fljót að
forða mér upp úr kassanum. Þótt ég skildi
ekki alveg hvað hafði gerst þá bar ég samt
mikla virðingu fyrir friðhelgi Týru eftir þetta,
kassinn var höllin hennar.
Annað atvik sem ég man eftir og hefur
mótað mig mikið var þegar ég var í fjósinu
með frænda mínum sem var einu ári eldri en
ég. Hann gekk um og heilsaði kálfunum og
stóru nautunum alveg óhræddur. Ég dáðist
að honum og langaði til þess að verða jafn
huguð og hann. Ég manaði mig því upp í
að klappa stóru nauti en þegar það baulaði
hrökk ég í kút. Frændi minn hló og útskýrði
36