Voetballer voor lange tijd uitgeschakeld
been op 22 september, na een voetbalpotje in de zaal. Dit jaar, de
24e september, knakte zijn scheenbeen opnieuw met het tweede
van Urk tegen ACV 2. De herinneringen zijn nog vers. ‘Het was best
een harde wedstrijd. Wij hadden al een rode kaart gekregen en
de sfeer was broeierig. Het was vlak voor rust en ik zou iemand
uitspelen, ik wilde schieten met links, toen hij uithaalde en mij
raakte.’ De Assenaar kreeg geel, de wedstrijd werd gestaakt en Tol
ging per ambulance naar het ziekenhuis in Lelystad. ‘Ik heb zelf
niet ervaren dat die jongen dat expres deed. Langs de kant zeiden
ze van wel, hoorde ik later. Maar ik kan me niet voorstellen dat
je iemand met opzet zo’n rotschop geeft.’ Excuses van de Asser
tegenstander bleven uit. ‘Ik snap wel dat het moeilijk is om naar
iemand toe te stappen. Maar ik was wel even sorry gaan zeggen
of zo.’
In de ambulance konden ze de breuk niet direct vinden. Misschien
had-ie geluk, zeiden ze. ‘Maar ik wist dat het mis was.’ Daar we
gaan we weer, wist Tol. Zijn studie Vastgoed en Makelaardij is
een thuisstudie geworden. Alleen voor tentamens wordt hij naar
Groningen gebracht. ‘Ik red me wel.’ Het echte revalideren straks,
vindt hij het vervelendst. ‘Als je in je eentje in de sportschool
keihard zit te trainen en je weet dat de rest lekker op het veld
staat.’ Het mooiste moment? Zijn gezicht begint te lachen. Het antwoord laat zich raden. ‘De eerste wedstrijd weer. Toen ik vorig jaar
terugkwam bij de A1 scoorde ik ook nog twee keer. Dat was heel
mooi.’ Hij wil nu ook weer terug het veld op. Denkt niet aan stoppen na twee zware tegenslagen. Daar is Pieter veel te jong voor.
‘En voetbal te mooi.’
Voetballen kunnen ze wel bij Tol. Zes zonen hebben ze, vijf speelden er al voor Urk 1. De tweeling Sjoerd en Klaas (32), Jacob
(30), Jan (25) en dit seizoen kwam Pieter (19) bij de selectie. De
jongste, Gerrit (16), zit in de B1. En dan te weten dat pa Tol nooit
gevoetbald heeft. Zijn zonen doen niets liever. De drie oudste
Tollen maakten memorabele jaren met kampioenschappen mee bij
Urk. Van Pieter weten we nog maar weinig. Een groot talent zeggen de kenners. ‘Maar om dat nou van je zelf te zeggen...’
Eerst moet hij weer revalideren. Maar Pieter Tol hoor je niet snel
klagen. Hij vermaakt zich wel. Televisie en stapel boeken in de
buurt. In de hoek van de kamer ligt de PlayStation. Maar die heeft
geen geheimen meer voor de Urker. ‘Met het hoogste level van het
FIFA-spel win ik ook alles. Dat is niet leuk meer. Dat heb ik de eerste keer dat ik thuis zat al te vaak gedaan.’
Pieter Tol breekt scheenbeen
Pieter Tol is voor de rest van dit jaar uitgeschakeld. De jonge voetballer brak zaterdag in het duel tussen Urk 2 en de reserves van ACV zijn
rechter scheenbeen, op dezelfde plaats waar hij al eerder een breuk
heeft gehad.
Na een forse overtreding van
ACV-zijde ging de talentvolle
speler naar de grond om vervolgens uit de roepen dat hij niet
verder kon. Na behandeling door
verzorger Hessel Korf werd de
onfortuinlijke speler met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.
Na behandeling en de mededeling dat zijn scheenbeen gebroken was,
mocht Pieter Tol zaterdagavond weer naar huis terugkeren.
De wedstrijd werd bij een 1-3 achterstand voor Urk gestaakt. De scheids
vond het beter het duel te beëindigen, niet alleen vanwege het ongeval, maar ook omdat de gemoederen nogal verhit waren geraakt.
Pieter kent geheimen van PlayStation
Krak. Omstanders horen het vreselijke geluid van krakend bot.
Pieter Tol ook. Hij voelt dat hij door de lucht zweeft. En het
suizen van de wind. Pijn? Nee, pijn voelt hij niet. Dat komt
later. Als hij weer op wil staan, komt het besef. Foute boel. Tol
(19) heeft het goed. Een jaar na dato breekt het talent van Urk
opnieuw zijn rechterbeen, op precies dezelfde plek.
Pieter Tol ligt er ontspannen bij in de woonkamer. Stapels boeken en de afstandsbediening binnen handbereik. Brede lach op
het gezicht. Alsof dat grote witte gipsen been voor hem op de
bank niet van hem is. Maar schijn bedriegt. Tol weet maar al te
goed wat hem mankeert. En nog beter wat hem te wachten staat.
Maanden rust houden - twaalf weken in het gips - voor hij weer
kan lopen. En dan nog revalideren voor hij met een bal het voetbalveld op kan.
Hij weet het veel te goed. Een jaar geleden lag hij er ook zo bij.
Toen brak de op één na jongste van de negen kinderen Tol zijn
6
(door Marielle Verstegen van Dagblad Flevoland)