Resultou que cando me falou a min miroume aos ollos e sorriu. Esta vez si que sorriu dende dentro, foi aquí, sen me dar conta no principio, non sei como, pouco a pouco, aquela voz descoñecida se me foi metendo polos oídos, e esparexéndoseme polos miolos primeiro, despois polo corazón e pola “ialma”.
Queríame ensinar cousas, e quería aprendelas el de nos, dixo..., pero... ¿qué sabería el do que eu devecía por coñecer?, sabería munguir as vacas como facía a mamá?, sabería barbear a cara coa navalla como o avó?, atoparía os niños do cuco ou da bubela coma meu curmán?, collería as rás ou os grilos a primeira sen que se lle escaparan do bote?
Tería que pasar o tempo e estaríamos a ver o que me podería ensinar aquel home grande de falar distinto, polo de pronto, nun lóstrego, pasara o tempo e a mamá estaba na porta esperando por min, o nó da gorxa desaparecera e a boca enchéuseme dunha doce sensación coa rosquilla enviada pola dama lonxana.
Marchei para a casa, case tiña xa ganas de volver a ver ó mestre, foi así, como sen me decatar, os días sucedéronse paseniño, coma a auga do regato, fun descubrindo as letras que me levaron as palabras, con elas viñeron as frases, as follas, os libros, os autores, a ledicia de lelos.
El aprendeu a falar coma nos deseguida e gustáballe..., converteuse nun carballo con raíces na aldea...
E medrei e decateime de que aquel home non era tan grande por fora, pero sí o era por dentro, e que falaba distinto porque a voz lle saía con algo que despois asimilei coa vocación, e volvín a comer rosquillas, pero sen o sabor daquela primeira, e estudei moitos libros nos que non me falaron de munguir ou barbear.....pero falaban de pedagoxía, e eu ría por dentro... Pedagoxía de mirar os ollos dos nenos e escoitalos, e saber desfacer os nós da gorxa, e plantar dentro de corpos pequenos a semente do coñecemento, e coidala, e facela medrar...
Carmen Lorenzo Cid
Nai Candela (5º ) e Mario ( 3º)
A gañadora (no centro) xunto coas dúas finalistas.