I Concurso de Relato curto Colexio Miraflores
"O Mestre"
Espertárao a mamá cando aínda non saíra o sol e déralle o almorzo con presas. Antes, tivo que lavar a cara na palangana e usalo xabón negro con forma de ovo grande que esvaraba entre as mans, o que cheira tan ben, e refregar os ollos para espertar.
Puxo roupa limpa que cheiraba aínda ó ferro de pasar, coma nos domingos...
Chegou a aquela casa cedo, da man da mamá e co orballo mollándolle as canivelas de camiñar polo carreiro entre as herbas. Esperábano una caterva de rapaces coma el, algúns parecían acostumados a aquel espazo novo, outros traían a mirada dos cordeiros cando sae a ovella cara o monte deixándoos atrás, na corte.
Recibiunos un home estirado, e moi moi alto, co sorriso permanente e finxido, e a mamá marchou, deixándoo alí sentado, nunca cadeira pequena, tras dunha mesa de madeira pequena e o carón dun neno pequeno coa cara de cordeiro... coma el.
Pareceulle que a mamá, o lle dalo bico, falara de que voltaría a buscalo... pero... lembraríase?, de seguro que o chegar a casa, nada máis pór a bata cruzada de cadros azuis, sairía cara o eido, a rematala sega do día anterior......canto ía tardar!!!
Ollou ó redor, se cadra era mellor botarse a chorar, como facían algúns dos que alí se atopaban... pensouno só uns intres, definitivamente tragou aquel nó que sentía na gorxa ó acordarse do avó Cesáreo que lle dixera que os homes, nos momentos duros, non choran, permanecen fortes coma os estadullos do carro que soportan a herba seca, como a tranca da porta nos días de treboada, como o papá cando tivo que marchar a traballar a “Madrí” sen saber nada de cando nos podería levar con el.
Escoitou entonces a voz daquel home grande, que falou moi sereno noutra lingua, era a lingua na que falaba ás veces tamén o cura na igrexa nas festas nas que se enchían tódolos bancos, e que viña a xente de fora que levaba traxe.
Díxonos como se chamaba, e que ía ser o noso mestre, que tentaría de nos ensinar a ler e a escribir, a facer as contas...
Falounos a todos sen nos coñecer, e deuse conta. Entón preguntou os nosos nomes. Traía consigo unha caixiña de lata parecida a que se usa na matanza e que ven chea de pemento encarnado, tiña a boca máis ancha.
Segundo fomos falando, repartiunos paquetiños envoltos nun papel branco, suave e lene, semellaban conter algo delicado e marabilloso, seica eran roscas que fixera súa nai para nós e que deberíamos esperar ó saír para comelas. Eu pensei na señora que fixera aquilo, que señora máis boa que sen nos coñecer nos mandaba aquel agasallo!, semellaba a fada que contaba a mamá que lle levara o vestido novo á “Cenicienta” para ir o baile.