en houdt haar dicht tegen zich aan. Ze
voelt ijskoud aan.
‘Volhouden,’ zegt hij. ‘Alsjeblieft,
houd vol.’
Wanneer Adams mobiele telefoon
overgaat, springt hij op. Hij is verbaasd dat die het überhaupt nog doet
nadat hij ermee in de rivier is gevallen. De telefonist van alarmnummer
911 is aan de lijn.
Het is 16 uur 35, pas een kwartier
nadat Adam op de loopbrug stond.
Het lijkt wel een eeuw geleden. Het
natte trio gaat zitten en wacht; Adam
en Rocky ondersteunen Samara aan
twee kanten en proberen haar warm
te krijgen.
‘Het is oké,’ mompelt Adam als een
mantra telkens opnieuw.
MIRANDA ReNt het ZIekeNhuIS
van de Universiteit van Alberta binnen en roept om haar dochters. Eerst
treft ze een berouwvolle Krymzen aan
in bed met een thermische deken en
in tranen. Dan gaat ze naar het traumacentrum waar Samara op temperatuur komt. De rillingen lopen Miranda
over de rug wanneer de artsen haar
vertellen dat haar dochter nog maar
twee minuten te leven had toen Rocky
haar in veiligheid bracht.
‘Mam, ik was bijna dood,’ snottert
Samara.
Miranda wil lachen, schreeuwen en
huilen tegelijk. Ze wil ze de les lezen,
huisarrest geven en ze nooit meer uit
het zicht verliezen. Maar op dit moment knuffelt ze Samara gewoon heel
erg stevig.
het DuuRt VIJF DAGeN voor Adam
de meisjes weer ziet, dit keer op een
ander soort ijs. Hij en Rocky zijn uitgenodigd door het ijshockeyteam van
de Edmonton Oil Kings om de ceremoniële puck te laten vallen bij de
start van de halve finale tegen een
club uit de Western Hockey League.
Een menigte van meer dan zesduizend
mensen juicht wanneer ze naar het
midden van het ijs lopen, ook al doet
Rocky alsof al die aandacht hem niet
interesseert. Het gejuich gaat over in
tranen en een staande ovatie wanneer
Krymzen, Samara en hun ouders tijdens een tv-interview over de ijsbaan
naar hen toelopen om ze te verrassen
met knuffels en zelfgemaakte bedankkaarten.
De meisjes hebben op de harde manier geleerd dat ze nooit meer het
rivierijs op mogen gaan. Hun ouders
kunnen hun dankbaarheid voor de
moedige man en zijn hond amper onder woorden brengen, maar uiteindelijk zegt Miranda: ‘Jullie zijn de engelen die die dag op de brug waren.’
m e t d e ja r e n
Het is niet moeilijk mensen te vinden die op hun zestigste tien keer zo
rijk zijn als op hun twintigste. Maar geen van hen zal beweren dat hij ook
tien keer gelukkiger is.
George Bernard Shaw
49