Eğitimin sonu yok. Okulla, kurslarla, diplomayla bitmiyor.Ömür bitiyor, eğitim bitmiyor. Ardınızdan gelenlerin eğitimi, onların da ardından gelenlerin eğitimi… sürüp gidiyor. İnsanların deneyimleri giderek artıyor. Bunların aktarımı insanlar yaşadıkça sürecek. Hayat öğretecek, öğrenmeyi becerebilirsek, elimizde resmi karnelerimiz olmayacak, soracağız: ‘Direnme dersinden kaç aldık?’ Sevinme, sevme dersinden, dostluk dersinden? Araştırma, öğrenme, bildiğimizle yetinmeme derslerimiz, karnelerimizde kaç? Karşılaştığımız insanların bize verdiği notların karnesi? Öğrencilerin karnesi var da peki biz öğretmenlerin karnesi nerde? Ömrümüzün karnesi nerde?
Kendi kendimize karne verebiliyor muyuz? Öz eleştiri, öz denetim bu. Kendi kendimize eğitmeyi başarabiliyor muyuz? Hem öğretmeni hem öğrencisi olabiliyor muyuz kendimizin? Olamıyorsak, en iyi okullar bile bizi zor eğitir. Diploma alır, geçer gideriz. Kendine sürekli karne veremeyenler, okulda aldıkları karnelerden pek fazla bir şey öğrenemezler.
Demek ki okul karnesinin yanında, ondan farklı; ama onu bütünleyen, hayattaki davranış, tutum ve eylemlerimizin yer aldığı çevremiz, toplumumuz, kültürümüzle ilişkilerimizden kaynaklanan ürünlerimizin değerlendirildiği hayat karnesi var. Çoğu kez ortalıkta görünmeyen bir karne… Okul karnesi iyi olup hayat karnesi başarısızlıklarla dolu nice insan var. Tersi de imkan dahilinde. Oysa okul, hayatın içinde olmalı. Karneler birbirinin devamı olmalı pek çok karne, tek bir karne olarak alınmalı, okulda okurken. Okul, hayatı öğretmeye çalışmalı; hayat okula yardımcı olmalı, kendimiz, okul ve hayatı değerlendirerek kendimizi değerlendirebilmeliyiz. “Okul karnesiyle sınıf geçilmişse, hayat karnesiyle hayatta kalınmamalı.”
Ne karne almaktan korkmalı, ne de karne vermekten. Kendimize, öğrencilerimize, öğretmenlerimize, hayata dair… Eğitime de karne verilmeli, eğitim düzenimize de. Sınıfta kalmış bir eğitim düzeninin içinde sınıfı geçiyor olmanın hiçbir anlamı olmasa gerek.
Okul hayattan kopmamalı; ama yazık ki kopuyor. Hayat, hızla değişiyor. Okuldaki öğretim, hayatın gerisinde kalıyor; oysa hayatla iç içe, yan yana, kol kola olmalı. Balık vermek yerine, tutmayı öğretmeli.
BİZE VERİLEN NOTLARIN KARNESİ!
2
Hikmet OKUR
Okul Müdürü
2006