Ανδρεάνα Ταμπούρη
Η ζωή στον ψηφιακό κόσμο έχει– όπως και στην πραγματική ζωή- πολλές πτυχές. Επικοινωνία, οικονομία, εργασία είναι λίγες από αυτές. Μια ακόμα είναι και ο ακτιβισμός, που κατά την ετυμολογία είναι οποιαδήποτε
κλοπής δεδομένων από μεγάλες εταιρείες. Όπως θα δείτε στο άρθρο της «Καθημερινής» σύμφωνα με έρευνα της Verizon το 2011 οι hacktivists ήταν πιο δραστήριοι από τους κυβερνοεγκληματίες, συγκεκριμένα το 58% των περιστατικών κλοπής αρχείων έγιναν από hacktivists. Γεγονός που βοηθάει να κατανοήσουμε καλύτερα την πολυδιάστατη εικόνα των hackers, οι οποίοι συνήθως παρουσιάζονται ως εγκληματίες. Ωστόσο, πόσο εύκολο είναι να έχει κάποιος πρόσβαση σε τόσο μεγάλα δεδομένα και πόσο ηθικοί είναι όντως οι hacktivists; Είναι επιθυμία τους η διαφάνεια ή το χάος;
Πηγές:https://www.theguardian.com/media-network/media-network-blog/2014/mar/14/online-activism-social-media-engage, https://www.kathimerini.gr/77213/article/texnologia/diadiktyo/pio-drasthrioi-apo-toys-kyvernoegklhmaties-oi-xaktivistes
δράση που προσπαθεί να οδηγήσει σε αναστολή ή και επαναπροσδιορισμό θεσμών, νόμων και συστημάτων, καθώς και η έκφραση πολιτικών απόψεων.
Στο Διαδίκτυο, τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε την έντονη παρουσία σελίδων σε διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με ακτιβιστικό, εθελοντικό και κινηματικό περιεχόμενο. Ένα αντιπροσωπευτικό παράδειγμα δίνεται στο άρθρο της «Guardian» όπου αντικείμενο συζήτησης είναι η σελίδα «Save Darfur» (ομάδα με στόχο της ευαισθητοποίηση και κινητοποίηση του κοινού όσον αφορά τις φρικαλεότητες που συμβαίνουν στο Darfur, Sudan) στο Facebook. Το παράδοξο αυτής της περίπτωσης, καθώς και πολλών άλλων αντίστοιχων, είναι η μεγάλη ¨συμμετοχή¨ (με ένα like ή ένα follow) από εκατομμύρια χρήστες του Διαδικτύου σε σχέση με την αποχή αυτών των χρηστών όσον αφορά τη δωρεά στην εκάστοτε δράση. Όπως φαίνεται και στο άρθρο, σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύθηκε στο «Journal of Sociological Science» από τους 1.000.000 ακολούθους της σελίδας «Save Darfur», λιγότεροι από 3.000 συνέχισαν σε δωρεά χρηματικού ποσού με αποτέλεσμα να μαζευτούν 90.000 δολάρια σε τρία χρόνια, ενώ η εκτός-διαδικτύου αντίστοιχη δράση συγκέντρωσε 1.000.000 δολάρια το 2008. Ως αποτέλεσμα έχουμε την εμφάνιση των «armchair activists», δηλαδή των ακτιβιστών του καναπέ.
Έχοντας υπόψιν όλα τα παραπάνω οδηγούμαστε στις προβληματικές που συναντάμε και στο άρθρο, οι οποίες αφορούν τον χρήστη και την αιτία που επιλέγει να συμμετέχει σε ακτιβιστικές, εθελοντικές και κινηματικές σελίδες χωρίς, ωστόσο, να βοηθάει πρακτικά. Οι υποθέσεις που γίνονται στο άρθρο είναι δύο, η πρώτη θέλει τον χρήστη να νιώθει ασφάλεια πως εφόσον εκατομμύρια χρήστες ακολουθούν την εκάστοτε δράση, ότι κάποιος θα θελήσει να κάνει δωρεά και δεν θα χρειαστεί να κάνει ο ίδιος. Ενώ, η δεύτερη θέλει τον χρήστη να γίνεται μέλος για το φαίνεσθαι χωρίς να ενδιαφέρεται για την σημαντικότητα της δράσης. Και οι δύο υποθέσεις δημιουργούν προβληματισμούς διότι το γεγονός ότι ο ακτιβισμός έχει ενσωματωθεί στο Διαδίκτυο θα έπρεπε να κάνει την συμμετοχή του κόσμου πιο εύκολη. Τα χιλιόμετρα που χωρίζουν τους ανθρώπους από μία κατάσταση (πόλεμος στο Darfur, πυρκαγιές στον Αμαζόνιο κ.ο.κ) στην οποία θα μπορούσαν να βοηθήσουν μειώνονται και γίνονται λίγα κλικ σε έναν υπολογιστή. Ακόμα πιο ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι ένας άνθρωπος θα θελήσει μόνο για εγωκεντρικούς λόγους να κάνει like ή follow σε μία δράση.
Τέλος, ένα ενδιαφέρον ζήτημα είναι ο «hacktivism» (hackers+activism), ορολογία που δόθηκε στους ηθικούς hackers που προωθούν κοινωνικές αλλαγές και κάνουν πολιτική διαμαρτυρία μέσω της
Η καλή πλευρά
των hackers;