Ξέρεις αυτό το συναίσθημα που θες να φωνάξεις μα δεν βρίσκεις φωνή; Σαν να ξυπνάς από εφιάλτη, που λίγο πριν βγάλεις την κραυγή, συνειδητοποιείς πώς όλα ήταν στον ύπνο σου και ηρεμείς. Κι αν δεν ηρεμήσεις; Κι αν ο εφιάλτης είναι η πραγματικότητα σου; Πού βρίσκεις εκείνη τη φωνή για να ακουστείς, χωρίς να χρειαστεί να μιλήσεις;
Η Αρμένισσα δημοσιογράφος, Lucy Kocharyan, δημοσίευσε την 1η Ιουλίου, στο προσωπικό της προφίλ στο Facebook, ανώνυμους λογαριασμούς που είχαν δεχτεί σεξουαλική παρενόχληση και βία. Μέχρι την επόμενη μέρα, η ανταπόκριση του κοινού ήταν τόσο μεγάλη, ώστε οι ιστορίες ξεπερνούσαν τις 200, ενώ το hastag #voiceofviolence έγινε το δημοφιλέστερο στην Αρμενία. Ιστορίες γυναικών και αντρών, παιδιών, εφήβων ή μεγάλων, παντρεμένων ή ελεύθερων. Ιστορίες για φίλους ή γνωστούς, για ανθρώπους που πήγαιναν στην δουλειά τους, για μια απλή βόλτα ή για ένα ποτό, που υποδέχονταν εκείνη τη μέρα σαν κάθε άλλη, αλλά εκείνη ακριβώς η μέρα θα στιγμάτιζε για πάντα τις ζωές τους. Η εκστρατεία ξεκίνησε από την ιστορία της Eva, μιας Τσέχας που ζούσε και εργαζόταν στην Αρμενία, όπου και επέζησε μετά από μία επίθεση και απόπειρα βιασμού. Το σημαντικό στην ιστορία της Eva είναι πως η ίδια δεν σώπασε– ακόμα και όταν κανείς δεν την βοήθησε- αλλά επιδίωξε την δικαιοσύνη, με τον κατηγορούμενο να καταδικάζεται σε τρία χρόνια φυλάκισης. Πλήθος γυναικών από την Αρμενία ανέτρεξαν, τότε, στην Kocharyan προκειμένου να μοιραστούν μαζί της και τις δικές τους ιστορίες κακοποίησης προκαλώντας, έτσι, την προσοχή του Αρμενικού κοινού και παρακινώντας γυναίκες –αλλά και άντρες- από όλον τον κόσμο να μιλήσουν ανοιχτά για την δική τους ιστορία.
Η εκστρατεία, αυτή, της Kocharyan απέδειξε πώς ο χώρος του διαδικτύου και των κοινωνικών μέσων μπορεί να καταστεί ένας χώρος ασφάλειας και δικαίωσης, μία σωτήρια “σανίδα” γι αυτούς που τη χρειάζονται. Στη βάση της, πρόκειται για ψηφιακό ακτιβισμό που όχι μόνο, στηρίχτηκε στην προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων μεταδίδοντας πληροφορίες και προχωρώντας σε ενέργειες για την κατοχύρωση αυτών, αλλά πολύ περισσότερο, επέφερε αλλαγές σε μια ολόκληρη κοινωνία και πέτυχε τους στόχους του. Πράγματι, η αρμενική κοινότητα τέθηκε υπό δημόσια αμφισβήτηση για την πατριαρχική εξουσία και την επιφάνεια των ιδεολογικών αντιλήψεων, κάτω από την οποία κρύβονταν περιστατικά φρίκης και ντροπής. Επιπλέον, ανατράπηκε, κατά κάποιο τρόπο, η πεποίθηση πως οι άντρες δεν μπορούν να καταστούν θύματα βιασμού, όπως επίσης και η δυσπιστία γύρω από την ενδοοικογενειακή βία και παρενόχληση. Η εκστρατεία της Kocharyan υποστηρίχτηκε δημόσια από μέλη της κυβέρνησης, αλλά κυρίως, από τον έντονο θετικισμό του κόσμου που συνέπασχε με τα θύματα και άφηνε σχόλια υποστηρικτικά και ενθαρρυντικά κάτω από τις δημοσιεύσεις. Η Kocharyan δήλωσε την απρόσμενη έκπληξη της για το πλήθος ιστοριών που έλαβε, καθώς η ίδια δεν είχε κάνει κάποια έκκληση για συνεισφορές, τονίζοντας την ανάγκη αυτών των ανθρώπων να ακουστούν και να μοιραστούν μια αλήθεια που έκρυβαν βαθιά.
Η καρδιά χτυπάει δυνατά και τα χέρια τρέμουν. Όλο σου το είναι φοβάται και το στόμα δεν λέει να ανοίξει. Στα αυτιά σου αντηχεί η λέξη ντροπή και δεν βλέπεις το φως πουθενά. Ξαφνικά, διαβάζεις κάτι στο διαδίκτυο, κοκαλώνεις για μια στιγμή και έπειτα αναφωνείς «κι εγώ» (#metoo). Τώρα ξέρεις πως δεν χρειάζεται να μιλήσεις, γιατί τώρα μπορείς να το γράψεις.
Πηγή: https://el.globalvoices.org/2019/12/51956
Ειρήνη Στούπα
#METOO
Το Facebook, η δημοσιογραφία και οι αποκαλύψεις βιασμών