62 Stanisław Jankowiak
cji . Radzono sobie także w sposób niekonwencjonalny : pełnomocnicy wysyłali do kandydatów , których komisje powiatowe nie zaopiniowały , listy , w których sugerowano , by sami zadbali o opinię , inaczej nie będą dopuszczeni do egzaminu . Działanie to okazało się dość skuteczne . Poza tym komisja rekrutacyjna nie była do końca konsekwentna i w 1950 r . przyjęto na studia osiemdziesięciu kandydatów bez opinii Powiatowej Komisji Rekrutacyjnej 23 . W 1950 r . zauważono także bardzo poważną rozbieżność w ocenach formułowanych przez szkolną i powiatową komisję rekrutacyjną . Na dodatek były one tak formułowane , że nie mogły stanowić wystarczającej podstawy do kwalifikowania kandydatów . Często zresztą poszczególne powiaty dosyłały dokumenty w czasie trwania rekrutacji , zmieniając opinię pozytywną na negatywną . By na przyszłość ułatwić pracę , zalecano , żeby komisje powiatowe w opinii zawierały informację , na jaką uczelnię i na jaki wydział kandydat został zakwalifikowany 24 .
Upolityczniony był też sam nabór . Ponieważ uznano , że na uczelniach ciągle jeszcze jest zbyt mała liczba młodzieży pochodzenia robotniczego i chłopskiego , zdecydowano zmienić kryteria przyjęć . Listy kandydatów miały być ułożone według określonego schematu : imię i nazwisko , data urodzenia , stan majątkowy , pochodzenie społeczne i zaświadczenie o tym , co robił w czasie okupacji . Na polecenie partii komisja miała uszeregować kandydatów według czytelnego kryterium . Na liście kwalifikacyjnej kandydatów umieszczano w kolejności : Grupa I – dzieci robotników i chłopów ( do 5 ha ). W myśl zaleceń na początku listy mieli się znaleźć kandydaci pracujący w organizacjach politycznych i młodzieżowych . W tej grupie o przyjęciu miał decydować egzamin z historii Polski współczesnej i świadectwo . W grupie II miały się znaleźć nieudzielające się w życiu politycznym dzieci robotników i chłopów , w grupie III – pozostali kandydaci , a w ostatniej grupie – dzieci bogaczy i kupców . Podania miano rozpatrywać pod „ kątem zaostrzającej się walki klasowej ”. Rozstrzygano też wiele kwestii szczegółowych , starano się np . zapobiegać sytuacji , w której kandydat został przyjęty na inny wydział niż oczekiwał , a następnie po roku studiów starał się przenieść , np . na wydział lekarski , motywując to lepszą sytuacją materialną lekarzy . By temu zapobiec , podkreślano , że jest to pogląd fałszywy , gdyż „ dobre czasy dla lekarzy niedługo się skończą ”. Sporządzoną przez Komisję listę składano w Komitecie Wojewódzkim PZPR w celu dodatkowej weryfikacji . Dla Uniwersytetu Poznańskiego wyznaczono trójkę międzypartyjną w składzie : Tedling , Matynia i Hupka . Trójka
23
APP , KW PZPR , sygn . 261 , Sprawozdanie z naboru młodzieży na studia wyższe . 18.10.1950 r .
24
APP , Komitet Uczelniany Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej Uniwersytetu Poznańskiego w Poznaniu , sygn . 1 , Ocena z przebiegu rekrutacji na I rok Uniwersytetu Po znańskiego .