10
Irena Mamczak-Gadkowska
z uzyskaniem przez uniwersytety autonomii i samodzielności programowej,
zaistniały możliwości większego zindywidualizowania realizowanego dotychczas programu studiów archiwistycznych poprzez zwiększenie liczby godzin
przeznaczonych na przedmioty specjalistyczne, a nawet wprowadzenie do
programu studiów nowych, dotychczas nierealizowanych przedmiotów.
Do programu studiów archiwistycznych na UAM w Poznaniu wprowadzono wówczas: edytorstwo źródeł, historię ustroju i konwersatorium z regionalistyki. Zwiększono liczbę godzin przeznaczonych na realizację zajęć
z zarządzania dokumentacją archiwalną oraz informatyki. W tym kształcie
program studiów przetrwał do lat dziewięćdziesiątych.
Na początku nowej dekady specjalność archiwistyczna w Poznaniu przekształciła się w trzyletni collége archiwistyczny, skupiający nie tylko studentów studiów historycznych, ale również innych kierunków humanistycznych.
Warunkiem przyjęcia na trzyletnie specjalistyczne studia archiwistyczne było
zaliczenie dwóch lub czterech semestrów studiów uniwersyteckich oraz uzupełnienie zajęć z nauk pomocniczych historii. Zainteresowanie tą formą studiów było bardzo duże i do tradycyjnie już studiujących archiwistykę historyków dołączyli studenci takich kierunków studiów, jak: filologia polska,
romańska, rosyjska, bibliotekoznawstwo, archeologia, socjologia, prawo, geografia, dziennikarstwo, a także studenci uczelni katolickich. Wysoka ocena
tej nowatorskiej wówczas formy kształcenia archiwistów nie miała, niestety,
wpływu na decyzje władz. Począwszy od roku akademickiego 1995/96, z powodu komercjalizacji studiów powrócono na UAM do trzyletniej specjalności archiwistycznej skierowanej tylko do studentów Wydziału Historycznego.
Bardzo pozytywne i cenne doświadczenia w zakresie kształcenia na specjalności archiwistycznej studentów innych kierunków studiów zostały w nieodległej przyszłości wykorzystane w dwustopniowym modelu kształcenia
uniwersyteckiego (licencjat, magisterium). Stało się tak po wprowadzeniu
w Polsce systemu bolońskiego, który pozwala (po ukończeniu studiów licencjackich) na wybór innego, dowolnego kierunku studiów.
Program trzyletnich studiów archiwistycznych, realizowany od połowy
lat dziewięćdziesiątych XX w., uzupełniony został o konwersatorium z historii gospodarczej, ze szczególnym uwzględnieniem problematyki archiwów
gospodarczych, oraz konwersatorium z archiwaliów w bibliotekach i muzeach. Zwiększono także liczbę wykładów z zarządzania dokumentacją współczesną oraz z historii ustroju. Program studiów został poza tym wzbogacony o wykłady monograficzne z archiwistyki, zwane wykładami otwartymi.
Adresowane one były nie tylko do studentów archiwistyki, ale także do pozostałych studentów oraz pracowników Instytutu Historii, a także czynnych zawodowo archiwistów. Celem tych wykładów, oprócz poszerzenia
wiedzy archiwalnej, było i jest zapoznanie słuchaczy z wybitnymi, polskimi
i zagranicznymi teoretykami i praktykami z dziedziny archiwistyki i zarzą-