FUNKCJE WSZ:
Komunikacyjna
– co oczywiste, połączenia sieci: zielone korytarze, łączniki, parki linearne itp. powinny stworzyć spójną, ciągłą, autonomiczną wobec sieci ulic, sieć komunikacyjną. Powinna ona zawierać:
o zielone korytarze – zawierające: „zieloną” komunikacja zbiorowa — tramwaje (na „zielonych” szynach), autobusy elektryczne lub na inne czyste paliwo; zielone ścieżki rowerowe, wydzielone ścieżki piesze,
o zielone łączniki - zawierające: zielone ścieżki rowerowe, ścieżki do poruszania się na rolkach, segway’ach oraz do ruch pieszego (wydzielone ścieżki piesze),
o parki linearne – tworzone dla potrzeb ruchu pieszego,
Przy okazji warto zaznaczyć, że będzie można wykorzystać część już istniejących połączeń: czy to w postaci łączników parkowych, tras spacerowych, czy też ścieżek rowerowych. Od razu jednak chciałbym zaznaczyć, że nie będą to wszystkie ścieżki rowerowe, ale tylko te, które są \ mogą się stać “zielone”. Oczywiście, część z istniejących ścieżek rowerowych może zostać “zazieleniona” i włączona do sieci zieleni. Można też wspomnieć, iż w tej kategorii trzeba się zgodzić na istnienie pewnej kategorii łączników “technicznych”, które nie muszą być “zielone”. Chodzi o przejazdy pod mostami, przejazdy pod \ nad ulicami itp.
Rekreacyjna
– niektóre fragmenty WSZ powinny pełnić funkcję rekreacyjną. Mam na myśli:
o strefy rekreacji na wolnym powietrzu, w otoczeniu miejskiej zieleni – dla dzieci i dla dorosłych,
o strefy wypoczynku i socjalizacji – np. miejsca z mobilnymi siedziskami, które ludzie mogą przestawiać w zależności od potrzeb; ogródki kawiarniane; miejskie tereny publiczne (tworzone wg zasad placemakingu),
o strefy ciszy – oazy o podwyższonej ochronie przed hałasem, zapewniające możliwość głębokiego relaksu.
Edukacyjna
- zielone połączenia powinny być projektowane nie tylko dla wygody ludzi. Chodzi także o planowanie stref rewitalizacji miejskich ekosystemów przyrodniczych i odtwarzania bioróżnorodności. Chodzi więc także o eksperymentowanie nad modelem realnej współpracy między ludźmi oraz fauną i florą. Oznacza to, zielone połączenia powinny pełnić także funkcje edukacyjną. Powinno się zakładać w ich ramach ścieżki edukacyjne, krajobrazowe, „zielone sanktuaria”, w których w ciszy można szukać kontaktu z fauną i florą.
ProggMag / 2
13
PODSTAWOWE ZASADY TWORZENIA WSZ:
Tak, jak planuje się sieć ulic w oparciu o dążenie do zachowania ich ciągłości, tak też należy dążyć do planowania zielonych łączników i korytarzy – w oparciu o tę zasadę. Oznacza to, że zielone połączenia nie powinny się kończyć „w polu” lub po napotkaniu przeszkód, np. ważnych ulic (co zdarza się ścieżkom rowerowym). Powinny natomiast być prowadzone do najbliższych terenów zielonych, ale zarazem do łączników, które zapewnią możliwość poruszania się nieprzerwanie w ciągach zieleni.
Oznacza to, że od początku trzeba przyjąć założenie, że sieć połączeń, które tworzą WSZ, jest co najmniej równie ważna, jak sieć ulic i dróg. Należy więc tak tworzyć miejsca styku obu sieci, aby zachować autonomię. Innymi słowy, sieć zieleni będzie mieć sens, jeżeli poruszając się nią – nie trzeba będzie stać bez przerwy na światłach lub przed innymi przeszkodami. Dopuszczam, naturalnie, sytuacje, w których zdarzą się i światła – ale nie może to być stałą zasadą. Wyzwaniem dla urbanistów i architektów krajobrazu planujących sieć, jest znalezienie takich rozwiązań, aby autonomia i ciągłość zarówno WSZ, jak i sieci ulic zostały zachowane.
Powinniśmy zasadnie budowy WSZ podzielić na etapy. W każdym z nich, przy okazji remontu dróg i ulic, rewitalizacji przestrzeni publicznych czy, ogólnie, tworzenia przyjaznej dla ludzi infrastruktury — powinniśmy zarazem tworzyć łączniki między terenami zielonymi na danym obszarze miasta. Po latach stworzy to całą strukturę WSZ.