Kees Posthumus Vertelt
Kees Posthumus is een duizendpoot binnen kerkgaand Nederland. Hij maakt musicals, geeft een tijdschrift uit, werkt als dagvoorzitter, en reist hiervoor heel wat af. Omdat vaste accordeonist Juul Beerda (www.juulbeerda.nl) op een ander concert speelt, mag ik een dag invallen.
En dus begint mijn zondag ver voor zonsopkomst.
Want: we gaan de kerk in.
In Wierden. Ik heb geen idee wat ik moet verwachten. De voorbereiding bestaat uit een gemoedelijke bijeen-komst aan Juuls keukentafel. Een gedetailleerd script en een keurig vel bladmuziek, dat Juul daags tevoren nog voor me heeft vervaardigd, moet genoeg muzikaal houvast geven. Dat blijkt ook werkelijk zo te zijn, maar het theaterspektakel dat volgt is een totale verrassing.
In Wierden aangekomen begint Kees te sjouwen met koffers, die weer koffers bevatten, waarin (echt waar) nog meer spullen voor de voorstelling zitten. Met
ervaren oog zoekt hij een plekje voor alle attributen die hij wil gebruiken. Daarbij stelt hij me vragen als: "Oei, je instrument ziet er zwaar uit, ben je sterk?" Ik antwoord naar waarheid dat alle vrouwelijke accordeonisten wel over iets aan armkracht beschikken en vraag wat ik moet tillen. "Juul houdt zijn instrument altijd boven zijn hoofd als het gaat regenen" zegt hij en loopt weg om te bedenken hoe we dat oplossen. Ik stel me voor hoe het eruit zal zien als ik om half 10 in de ochtend probeer om 14 kilo instrument een minuut of 6 boven mijn hoofd te houden. "Heb je geen paraplu voor me" vraag ik. Die is er, en het probleem van "geen drie handjes hebben" los ik op door de plu dan maar domweg tussen mijn lijf en het instrument te steken. De paraplu blijkt later topzwaar.
Tjokvol huis
Er is maar net genoeg tijd om alle decorstukken te plaatsen. De eerste mensen komen vroeg. Even later blijkt ook waarom: de kerk loopt vol. Meer dan 120 mensen zitten klaar voor "nog een keer Kees". Want het is de tweede keer dit jaar dat hij te gast is. En zowel de commissie Alternatieve Vieringen als de vier generaties bezoekers op de kerkstoelen verwachten er nogal
wat van.
Wanneer Kees na opening het woord krijgt, is al snel duidelijk dat hij gebruik maakt van alle vormen van dynamiek. Hij rijmt. Hij beweegt. Hij lacht. Iedereen is geboeid en wil weten wat er komt. Kinderen zitten op de punt van hun stoelen om niks te missen.
Ik speel Tulpen uit Amsterdam en Vlieg met me mee , alsof je dat dagelijks in een kerk zou kunnen spelen op een accordeon. Kees houdt de kinderen bezig en laat de volwassenen denken op hetzelfde moment. Dat moment duurt kort. De twee scenes duren nog
geen half uur.
Daarin is dan wel in een heerlijke vaart
een complete Ark van Noach voorbij
gedreven en hebben we en passant
ook nog even het geluid van onweer,
en neervallende duif op de accordeon
gesimuleerd. Ik geniet. Waar Kees
komt is het feest. Groot feest.