Presentatiegids Sliedrecht Sport 2020-2021 | Page 10

Mooiste moment
In het vooruitkijken naar een nieuw volleybalseizoen kijkt Vera Koenen, hoofdcoach
van Sliedrecht Sport Dames 1, graag eventjes terug. Leermoment en genietmoment in
één. Of haar gevoel wordt bevestigd met de antwoorden op het vragenlijstje dat de
speelsters na het seizoen, op haar verzoek, dienen in te vullen...
Tekst: John Volkers
Vera: “Ik laat na het seizoen graag een vragenlijstje rondgaan.
Wat was je mooiste moment? Wat zou beter kunnen? In die sfeer.…
Ik wil ook elk jaar leren. Wat heb je gemist, als speelster, in mijn
coaching? Het mooiste, gaven de meiden aan, was de halve
finale voor de beker, tegen Apollo 8; ook mijn hoogtepunt van het
seizoen overigens. Waar we bijna verloren hadden. Wij stonden
14-12 achter in de vijfde set, twee matchpoints tegen. Verlies
betekende geen plaatsing voor de bekerfinale, ons tweede doel
van het seizoen.”
Opstonden
“Toen stond er een Sliedrecht op, van ‘what-the-fuck’, dat gaat
ons niet gebeuren. We winnen uiteindelijk met 16-14. Vier punten
op rij voor ons, in Borne, bomvolle sporthal. Tegen Apollo hè, de
ploeg die bij het staken van de competitie in de kampioenspoule
nog boven ons stond. We sleepten dat ticket voor die bekerfinale
voor de poorten van de hel weg. Dát was ons moment. Niet dat
we in februari in Den Bosch met die beker omhoog stonden, na
de zege op Capelle. Nee. Het was die wedstrijd dat we niet top
waren, niet goed, zwaar onder druk kwamen, maar hem er wel uitsleepten.
Niet met het mooiste volleybal, maar waar we opstonden
toen het heel moeilijk was.”
Echte emotie
De beelden zijn Heemsteedse Vera – elke dag een uur en vier
minuten heen naar De Basis en dito terug met de auto – scherp op
het netvlies gebleven, vertelt ze in haar fijn verbouwde woning.
“Er is een prachtige foto van. Op dat moment, als het beslissende
punt net geslagen is. Die rauwe emotie heb ik mijn twee jaar bij
dit team nog niet gezien. Huilen, in de haren grijpen, omhelzen.
Het leek of ze de olympische finale hadden gewonnen. Het was
prachtig. Mijn team komt nooit in die emotie. Want we winnen
heel veel. Gemakkelijk ook. Nu moesten ze tegen Apollo diepgaan
en dat voelden ze: ook als we slecht spelen, kunnen we het. Dáár
kwam die echte emotie vandaan. Normaal winnen ze met 3-0 of
3-1 en hoeven ze nooit tot het gaatje te gaan. Nu wel. Dat was zo
mooi. Daar gaan we het in de aanloop naar mijn derde seizoen
over hebben. Zeker.”
Foto’s: Peter Verheijen
Ik geef die bal een ros
De vraag over dat moment was ook wie dat zestiende punt eigenlijk
maakte? Het was Christie Wolt. “Normaal staat Jolijn de Haan
op de diagonaal en anders Brechtje Kraaijvanger. Maar Jolijn is
jong, die had het daar moeilijk. En Brechtje was op de weg terug
van een zware knieblessure. Dus ik zet Christie in die vijfde set op
die plek. Zij is een speelster die niet nadenkt. Zij is van: ik geef die
bal een ros en zie wel waar het schip strandt. Dat deed ze. Achterover
van Ana Rekar naar Christie. Die er vol voor ging.”
Het gesprek in augustus ging over zulke gewichtige punten,
matchpoints, setpoints, big points. Hoe je dat in een teamgedachte
beitelt. Dat je afspraken nakomt, om zenuwen te beteugelen. Vera
Koenen (53) kan daar uit eigen ervaring over meepraten. Ze heeft
298 interlands achter haar naam, deelname aan de Olympische
Spelen 1992 in Barcelona (vijfde plek) en EK-zilver in 1991. Op een
10 Sliedrecht Sport Presentatiegids 2020 | 2021