Coma a triste branca nube
Turba o sol que inquieto aluma,
Cal o cubre y o descubre,
Pasa, torna, volve, e sube,
Enrisada branca pruma.
Xa dempois lonxe espallada
Polos aires fuxitivos
Desteñida, sombrisada,
Nos espacios desatada
Cae brilando en raios vivos.
Misteriosa regadeira
Fino orballo no chan pousa
Con feitiña curbadeira,
Remollando na ribeira
Frol por frol, chousa por chousa.
Semellando leve gasa
Que sotil ó vento move,
En frotantes ondas pasa
Refrescando canto abrasa
O que o sol ardente cobre.