Er is een universele dwangmatige neiging onder vrouwen om te concurreren en afgescheiden te zijn van andere vrouwen. In een ver verleden had deze houding nut, namelijk om te overleven. Inmiddels lijkt het wel ingebakken te zijn in onze genen maar hebben we er meer aan als we deze hardnekkige neiging omzetten naar samenwerking door vertrouwen, transparantie en passie.
Vanmorgen gebeurde het me nog:
ik hoor van een vriendin dat ze een opmerking die ik weken geleden gemaakt heb bij wijze van grapje, niet fijn heeft gevonden en mijn gedrag ‘zat’ is. Ze maakt een rottige opmerking over iets dat ik tegen haar zeg voordat ze het achterste van haar tong laat zien. Ze bleek al langer rond te lopen met haar irritatie, zonder dat ik het wist. Een botte opmerking van haar kant zag ik dan ook niet aankomen en verraste me compleet toen ik vol enthousiasme vertelde over een grote kans die ik momenteel in mijn leven heb. Een pijnlijk gesprek volgt waarin we onderzoeken wat er mis is gegaan en waarin we ons allebei kunnen uitspreken en gelukkig volgt er meer begrip voor elkaar.
Wat zo bijzonder is aan dit gesprek is dat we ons allebei niet begrepen voelen door elkaar. Onze vriendschap wordt op de proef gesteld. We hebben niet eerder een conflict gehad en nu ineens komt er ongemakkelijkheid, boosheid, angst en verdriet boven bij ons beiden. Ik merk, als het ongemakkelijk wordt, dat de neiging als vanzelf in me opkomt om dit geen echte vriendschap te noemen en haar los te laten, maar er is gelukkig een stemmetje in mij dat wil kijken wat het waard is en dat haar wil begrijpen. We stellen elkaar de meest pijnlijke vragen over onze vriendschap. Ik vraag waarom ze dit weken heeft laten rusten en er niet eerder over is begonnen en het gesprek verdiept zich, we vinden elkaar uiteindelijk weer, alleen door het stellen van vragen aan elkaar en confronterende vragen te stellen zoals of we nog vrienden van elkaar willen zijn, waar onze vriendschap uit bestaat.
Het opent deuren als ze zegt dat ze jaloers op me is en daarom venijnig reageerde. Ze ontdekt dat ze zichzelf tekort doet en zich minder voelt als ik over de successen vertel die ik de laatste tijd meemaak en die ik zelf nog niet eens echt kan geloven. Zij wil dat ook! Het lucht haar op om dit tegen me te zeggen. Ik ontspan ervan omdat het nu meer kwetsbaar is na de boze woorden die ook bij mij spanning teweegbrengen. We snappen wat er gebeurt en het is fijn dat we voelen dat onze vriendschap tegen een stootje kan. Ook ontdekken we dat we allebei in eerste instantie de neiging hebben om geen contact meer met elkaar te willen en de vriendschap te stoppen. Is dat gemakzucht of is het iets anders?
"Ik merk, als het ongemakkelijk wordt, dat de neiging als vanzelf in me opkomt om dit geen echte vriendschap te noemen en haar los te laten"
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL