WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Stilte opzoeken
Hoe zoek je stilte nu praktisch op? Je kunt op deze kaart kijken waar er stiltegebieden in jouw omgeving liggen. Rustig daar wandelen of fietsen helpt je om los te komen van de drukte en de waan van de dag. Thuis kun je de stilte opzoeken door een tijdje in een ruimte alleen te zijn, met bijvoorbeeld oordopjes in of met een geluid reducerende koptelefoon op. Zoek op ‘noise cancelling’ als je zo’n koptelefoon wilt bestellen. Het helpt als je thuis van tevoren aangeeft dat je jouw stiltemoment gaat nemen, dan kunnen je huisgenoten er rekening mee houden. Door tijd voor jezelf te plannen vermijd je dat je overprikkeld raakt en alleen maar kan roepen ‘Laat me nu even allemaal met rust, ja?!’
Het kan zijn dat je aan stilte moet wennen, als je de neiging hebt jezelf steeds af te leiden. Het is dus feitelijk niet de wereld die jou afleidt, het zijn de keuzes die je zelf maakt tijdens je dag die jou weghouden van het contact met jezelf. Als je je ongemakkelijk voelt in stilte, dan kun je eens kijken of je de tijd van stilte een beetje kunt gaan oprekken. Hoeveel minuten voelt nog prettig? Hoeveel uren? Je kunt wennen aan meer tijd in stilte en je op een gegeven moment steeds rustiger gaan voelen.
Wanneer je ervoor terugschrikt om met je gevoel geconfronteerd te worden, besef dan dat je eigenlijk bang bent voor jezelf en wat er nog in je zit aan emoties. Sjamanen hebben er een term voor: ‘de boogieman tegenkomen’. Dat is het moment wanneer je ten volle je emoties en je gedachten toelaat en je je bang of verdrietig kunt voelen. Wat op zo’n moment helpt is je te focussen op je volgende ademhaling. Zo kom je er doorheen en ga je door de angst heen. Zo’n moment van diepe emotie duurt meestal maar een paar minuten, terwijl we jaren bezig kunnen zijn met gevoelens actief te onderdrukken. Voor veel mensen helpt het als ze begeleiding krijgen bij het verwerken van wat er nog op hen drukt, je hoeft het natuurlijk niet alleen te doen.
"Het kan zijn dat je aan stilte moet wennen, als je de neiging hebt jezelf steeds af te leiden."
Zelf hield ik als kind al van stilte. Het gaf me een gevoel van verbinding en rust en daarbinnen vond ik wijsheid. Toen ik op mijn 24e ineens niet meer mobiel was en in een rolstoel belandde, wisten medici niet wat er met me aan de hand was. Ik weet nog dat mijn jongere zusje spontaan in huilen uitbarstte, toen ze me voor het eerst in de rolstoel zag. Er was helemaal niemand die dacht dat ik er ooit nog uit zou komen. Behalve ik. Het was een besef, een overtuiging, die ik het sterkste in de stilte voelde. En terwijl ik in het ziekenhuis van het kastje naar de muur werd gestuurd, ging ik zelf op zoek. Uiteindelijk bleek bij een zelf gevonden therapeut dat ik hypermobiel ben en dat mijn ruggengraat en bekken schots en scheef stonden. Binnen een half jaar liep ik weer, met veel oefeningen en therapie. Voor mij is de stilte dus juist een anker en een wegwijzer, hoe uitdagend het ook kan voelen.