WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
De stilterevolutie
Ik verbaas me steeds weer over mijn flipperkastgeest waar een balletje doorheen rolt dat steeds ergens tegenaan botst. Dan ligt het even stil, er gaat een lampje branden, er rinkelt een belletje en dan rolt het balletje weer door. Mijn geest lijkt ook wel op een jong hondje dat heel graag met me wil spelen en steeds weer een nieuw speeltje aandraagt. Ik kan kiezen of ik meespeel. Vannacht koos ik er na een tijdje voor dat niet te doen. Ik gaf het hondje en zijn speeltjes geen aandacht meer. Ik volgde met aandacht mijn adem en richtte me op de ruimte, de stilte na de uitademing vlak voor een nieuwe inademing. Meteen voelde ik me ruimer worden. Het jonge hondje was gaan liggen en ontspande zich. Net als de rest van mijn lichaam.
Totdat zich weer een nieuwe gedachte aankondigt: ‘Meer dan veertig jaar geleden heb ik de waarde van meditatie leren kennen maar mijn geest lijkt nog regelmatig een eigen leven te leiden.’
Ik bedenk ook dat leren mediteren een groot geschenk is geweest. Ik ontdekte in meditaties dat ik niet mijn gedachten en gevoelens ben. Dat ze opkomen uit en terugkeren in de stilte en dat die stilte er altijd is. Ik ervaar dan ruimte, openheid, vrijheid. Het is een gevoel van thuiskomen, van vervulling. Toch vergeet ik nog regelmatig de ruimte. Mede dankzij meditaties herinner ik me wel steeds vaker de openheid. En ik bén daardoor opener. Heb contact met wat zich aandient, in mezelf en om me heen. En verlies me daarin niet snel. Het helpt me om dagelijks een half uurtje op een rustige plek te gaan zitten, mijn ogen te sluiten en me over te geven aan de stilte.
De stekker wordt als het ware weer in het stopcontact gestoken. Ik voel me dan aangesloten op de universele bron. Ik weet dan: ‘Oh ja, dit ben ik werkelijk’. Er openbaart zich dan soms een Zijns-laag waar geen woorden meer zijn.
Regelmatig komt er tijdens het zitten in stilte ook een emotie op die nog aandacht nodig heeft. En ontstaan er inzichten in oude belemmerende patronen. Stilte helpt me daar contact mee te maken en ze te accepteren. Het blijkt dat ze hierdoor transparanter worden en tenslotte oplossen. Ook leg ik in de stilte regelmatig een vraag neer. Het kan soms een tijd duren voordat het antwoord zich aandient. Maar mijn stille innerlijke kompas geeft heel duidelijk aan wanneer het antwoord klopt.
Illustratie: bigstockphoto ONYXprj