WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
Lezers van Pioniers Magazine kennen je niet. Hoe zou jij je willen voorstellen?
“Mijn naam is Inge. Ik werk als huisarts en als coach. Al vanaf het begin van mijn opleiding geneeskunde ben ik geïntrigeerd door het werkelijk contact met de ander. In mijn werk ontmoet ik vaak de kwetsbaarheid van mensen, juist op het moment dat het contact er echt is. Kwetsbaarheid is een thema waarmee ik graag werk. En dat is niet voor niets. Het is een thema dat ik zelf herken en waar ik ook mee kan worstelen. Dat maakt ook dat ik het bij de ander goed kan herkennen. Ik zeg weleens grappend dat ik mensen in mijn spreekkamer graag aan het huilen maak. Patiënten voelen zich bij mij snel veilig zodat ze hun kwetsbaarheid laten zien. Ik heb een grote behoefte om tot de kern te komen: dat waar het werkelijk om draait. De rode draad in mijn werk is het verbinden van je hart met je hoofd. En dat vind ik keer op keer zo prachtig om mee te maken.”
Je bent huisarts en, zoals je zelf zegt, als je daar niet mee bezig bent, ben je coach. Wat drijft jou in de zin van waar ligt jouw passie?
“Beide vakken doe ik vanuit een overtuiging: mensen beter maken kent vele vormen. Dokter zijn gaat over heel veel meer dan over mensen genezen. Meer dan de medische kant van het huisartsenbestaan, spreekt de werkelijke ontmoeting met patiënten of cliënten me zo aan; dat ik hen in al hun kwetsbaarheid mag zien en begeleiden om tot de kern van hun probleem te komen. Op die momenten ben ik het meest gepassioneerd, dan vergeet ik alle tijd. Dat vind ik zo waardevol, als ik dat voor mensen kan betekenen.
Ik zie het als een missie om de gezondheidszorg ervan te doordringen dat het werkelijke contact tussen hulpverlener en patiënt, maar ook tussen hulpverleners onderling, de basis is van alles. Ik ben ervan overtuigd dat het de gezondheidszorg ‘gezonder’ kan maken en zorgverleners gelukkiger in hun werk. Ik durf zelfs te beweren dat met werkelijk contact en oprechte aandacht, patiënten sneller zullen genezen. En waar genezing niet meer mogelijk is, zal de ziekte of de naderende dood draaglijker zijn.”
Dit nummer van Pioniers Magazine gaat over Rust en Stilte. Een thema dat jou moet aanspreken omdat je zowel in je werk als huisarts maar ook als coach zeker mensen tegen komt die een duidelijke behoefte hebben aan Rust en Stilte. Klopt dat en wil je daar iets meer over vertellen?
“Het is een thema dat ik zeker erg herken. Zowel persoonlijk, als in mijn werk. Waar ik in mijn werk een rustige haven kan zijn, ben ik daarbuiten soms een tikje ongeduldig. Als de inkt nog niet droog is, ben ik al bezig met een volgende stap. Het is voor mij een uitdaging om ook bij mezelf rust en stilte te vinden. Die rust en stilte zocht ik vaak extern. Naar de buitenwereld toe wilde ik altijd heel goed mijn best doen. Ik dacht de rust te vinden als ik maar goed genoeg mijn best had gedaan. Maar die rust kwam daarmee natuurlijk niet. Ik richtte me op de buitenwereld, om vanbinnen maar niet te hoeven ervaren. Ik heb moeten leren om mijn angst toe te laten. De angst dat ik het niet altijd onder controle kan hebben.
"Ik zie het als een missie om de gezondheidszorg ervan te doordringen dat het werkelijke contact tussen hulpverlener en patiënt, maar ook tussen hulpverleners onderling, de basis is van alles."
Ik moest flink mijn neus stoten voordat ik ervan doordrongen was dat ook ikzelf rust en stilte nodig had. ‘You teach best what you most need to learn’, zoals Richard Back ooit schreef. Nu adviseer ik mensen in mijn spreekkamer om te mediteren, de natuur in te gaan, of te oefenen met ‘niksen’. Ik geloof dat rust en stilte dingen zijn die de mens in de basis nodig heeft. In mijn werk kom ik allerlei soorten stilte tegen. Stilte van de dood, van eenzaamheid, van ingeslikt verdriet. Stilte van angst en ook angst voor de stilte. Maar ook stilte als opening, stilte als rustpunt, of ontroerende stilte.”
RUST ZIT IN DAGELIJKSE DINGEN
“Er lijkt tegenwoordig steeds minder ruimte en aandacht te zijn voor rust en stilte. Er is steeds meer afleiding. Er kan en moet van alles, en dat geeft druk. Steeds vaker zie ik in mijn werk mensen met een burn-out, eenzaamheid of depressie. Niet zo gek dus dat we in al die drukte en onrust verlangen naar rust en stilte. Er is een enorme markt ontstaan voor mindfulness, yoga, retraites en stilteweekenden. Hoewel ik het fantastisch vind dat er steeds meer aandacht komt voor het belang van rust en stilte aangaan in het leven, zie ik ook dat veel mensen proberen dit ergens een uurtje in de week nog in te bouwen in hun drukke bestaan. Het komt als extra item om af te vinken op de toch al overvolle to-do-lijst. Dat is in mijn ogen dan ook geen echte rust. Rust zit hem meer in de dagelijkse dingen. De rust nemen om weer even thuis te komen bij jezelf. Het lijkt wel alsof we dat verleerd zijn. Als coach kan ik mensen daarin begeleiden. Want met rust en stilte kun je beter naar binnen kijken en dat is een voorwaarde voor persoonlijk leiderschap. Vanuit daar kun je keuzes maken die daadwerkelijk bij je passen.”
Een blog dat jij op LinkedIn had geplaatst, viel mij op. Het begon als volgt: ‘Wij zitten ’s avonds samen op de bank.’ Die blog fascineerde mij en was feitelijk ook aanleiding jou voor dit interview uit te nodigen. Krijgen we nog wel voldoende rust en stilte en geven we elkaar nog wel genoeg rust en stilte?
“Rust en stilte is van essentieel belang om thuis te kunnen komen bij jezelf. Om innerlijke rust te bereiken. En dat is weer nodig om je staande te houden in een maatschappij die veel drukte en afleiding geeft. Het is niet normaal om altijd maar door te gaan. Maar stil staan en die rust opzoeken, vraagt ook van ons om soms de route naar binnen te bewandelen, waar we niet altijd graag willen zijn. Want daar ligt vaak ook de pijn, het verdriet, de angst, waar we zo graag van wegblijven. Echter, door maar bezig te blijven met andere ogenschijnlijk significante dingen, gaan we die onprettige gevoelens ook niet echt aan. En dat vindt vroeg of laat een weg naar buiten. En dat zie ik veel terug in mijn spreekkamer. Lichamelijke klachten die een uiting zijn van innerlijke onrust of weggestopte en genegeerde emoties. Emotie betekent in essentie eigenlijk ‘naar buiten bewegen’. Het is dus wel degelijk zinvol om stil te staan en de rust te nemen voor die onprettige gevoelens. Het vol aangaan, daar wordt het vaak juist milder van. Waarmee ik niet wil zeggen dat dit een makkelijke weg is om te bewandelen.”