Transformatie tegen de klippen op
Transformatie en verandering zijn de enige constanten in het leven. Dat is absoluut waar. Het zijn ook aanjagers van ontwikkeling. In tijden waarin toch al van alles verandert, ervaar ik vaak een enorme wind mee om ook even al die ditjes en datjes aan te pakken die al een tijdje op verandering te wachten lagen. Te wachten omdat in een periode waarin alles stabiel is, de kleinste verandering tot de grootste weerstand kan leiden. Te wachten, omdat er vanuit stilstand veel meer kracht nodig is om tegen de berg op te lopen dan wanneer alles om je heen beweegt.
Ik hou er wel van, nieuwe horizonten verkennen, de routine opschudden, samen bouwen aan iets beters. Toch kan het blijkbaar ook te gek. Ik was de afgelopen weken even helemaal uitgetransformeerd. De druppel was iets ogenschijnlijk kleins: een training die ik met een aantal collega’s moest volgen, zonder voldoende informatie vooraf, zonder al te veel inzicht in op welke vraag of welke tekortkoming dit het antwoord zou moeten zijn en, geheel tegen de uitgangspunten van onze afdeling rond opleiden en ontwikkelen in, zonder enige vorm van gesprek over mijn opleidingswensen en de uitgangspunten van mijn leidinggevende.
Ik dacht: “Er moet hier al zo weinig, doe het nou gewoon maar even, die zes keer.” Het lukte me niet. Er was geen sprake meer van tegemoetkomen aan een wens, het werd meer en meer krampachtig pogen te voldoen aan verwachtingen die eigenlijk volstrekt onhelder waren. Toen ik merkte dat ik het mezelf zou gunnen om bij een volgende keer dat ik zo ergens ingepraat werd dat tegen mijn behoeftes en deels tegen mijn waarden ingaat, gewoon eens “nee” te zeggen, heb ik in elk geval “nee” gezegd tegen de nog resterende bijeenkomsten. Een enorme opluchting.
Het was gewoon ineens genoeg, ik was even uitgetransformeerd. Een botbreuk met een operatie, nauwelijks hersteld het ziekbed en de dood van mijn moeder (in drie weken was het gebeurd), de verhuizing van mijn vader naar zijn fijne appartement op een heel nieuwe plek, nog een operatie, mijn meest directe collega die uitviel en waarvan ik in eerste instantie zelf het werk op moest vangen, mijn eigen verhuizing die ook samenwonen betekende, tijdelijke en vervolgens vaste vervanging van mijn intussen oud-collega inwerken, zorgen om een cadeaudochter die niet zo’n makkelijke tijd had.
"Ik hou er wel van, nieuwe horizonten verkennen, de routine opschudden, samen bouwen aan iets beters. Toch kan het blijkbaar ook te gek. Ik was de afgelopen weken even helemaal
uitgetransformeerd"