Vervolgens creëerden de mannelijke en vrouwelijke troubadours tussen de 11e en de 14e eeuw het genre van het liefdeslied waarin de geliefde een ander, seksueel onbereikbaar mens was. Pas ten tijde van de instorting van de feodale hiërarchie onder invloed van het kapitalisme kwam deze passie vrij en werd geleidelijk het culturele anker van de ultieme liefdesmatch. Op het hoogtepunt van de industriële opvatting van het universum als één groot raderwerk, werd tegen de 19e eeuw het huwelijk uit liefde en daarmee het magische, zielsverbonden paar zowel het ideaal als de norm.
Voor ons individuen die zichzelf als afgescheiden ervaren van een kosmos vol dode objecten, werd de hunkering naar intimiteit met een ander de diepste verbinding die we hebben. We voelen wanhopig de noodzaak van het hebben van relaties en natuurlijk hebben we die ook. Het ideaal van de ultieme liefdesmatch kwam op in een tijd waarin de rollen van vrouwen en mannen werden geïdealiseerd en gepolariseerd tot psychologische tegengestelden: de ware vrouw en de echte man, het agressieve, door eros gedreven mannelijke en het passieve, agapische vrouwelijke. Wellicht is dit deels de reden voor de contradictie die het traditionele, Westerse paradigma van intimiteit in zich draagt: we zijn aangetrokken tot wat we niet hebben en ook niet kunnen zijn. Gevangen in een sociale hiërarchie waarin mannen historisch gezien een grotere sociale macht hebben dan vrouwen. Zelfs vandaag de dag, waarbij dit voor velen van ons niet de realiteit is, zoeken vrouwen een man die beschermend en voorzienend is en voelen mannen zich onzeker bij