Ik zie het redigeren van deze artikelen dan ook niet alleen als het schuiven met komma’s en woorden. Ik wil eraan bijdragen dat al deze unieke stemmen in al hun verscheidenheid kunnen klinken. Zonder een stoflaag van taalkundige regeltjes. Die hebben hun waarde, maar ze zijn in mijn ogen ook niet meer dan een middel om deze stemmen in hun kracht te zetten en te laten klinken als een klok. Dat ben ik aan deze vrouwen verplicht, want of ze het nu doorhebben of niet: ze leveren een wezenlijke bijdrage aan het durven laten klinken van mijn eigen stem.
Uit mijn eigen ervaring weet ik hoe kwetsbaar het kan voelen om mijn stem te laten klinken. In mijn woorden en op mijn manier. Speciaal als het behalve het geluid dat uit dat uit mijn mond komt, de stem van mijn hart is: mijn dromen en verlangens, mijn ontdekkingen en mislukkingen, mijn ervaringen tastbaar gemaakt in taal. Lezen en schrijven helpt mij altijd weer om dicht bij mezelf te blijven en mijn hart te volgen. Uit de ruimte tussen de regels komen bovendien regelmatig nieuwe inzichten tevoorschijn. Dat vind ik net zo wonderlijk als het leven zelf.
De logische volgende stap is me werkelijk uitspreken en dat is lang niet altijd zo vanzelfsprekend voor mij geweest. Ik heb heel vaak mijn mond gehouden uit angst om gekwetst te worden of alleen gelaten te worden. Ik ervaar het als bevrijdend dat ik mij tegenwoordig meer durf uit te spreken, ook al blijf ik het eng vinden. Het brengt me dezelfde ruimte en vreugde als lezen en schrijven en meer dan dat, mooie ontmoetingen en werkelijk contact. Contact waarin telkens weer blijkt hoeveel dromen en verlangens niet alleen van mij zijn. Ik merk dat het delen van onze ervaringen de ruimte schept om onze dromen en verlangens manifest te maken In die ruimte ontdek ik nieuwe mogelijkheden. Voorbij angst en voorbij al dan niet zelfbedachte beperkingen.
Onze stemmen doen er toe. Ze zijn een krachtige uitdrukking van wie we zijn en een bijzonder instrument voor manifestatie en transformatie. Daarom hou ik zo van taal en daarom vind ik het zo belangrijk dat onze stemmen, elk op hun eigen unieke manier, kunnen klinken. In dit Magazine en daarbuiten. Wat je zegt, ben je zelf.
"Woorden zeggen niets,
totdat ze onze adem krijgen
en als vlinders zachtjes
landen op een
stukje naakte huid"
Marjolijn Tijsmans, editor
Tekst: Marjolijn Tijsmans | Fotografie: Selwin Kaaijk