WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
De kracht van liefde
Tekst: Howard van Dodemont
Hoe vaak denk je niet je leven op de rit te hebben. Hoe vaak hebben we ons zelf geen doelen gesteld, stippen op de horizon gezet en alles gedaan om die doelen te halen en die stippen te bereiken? Hoelang hebben we het feest laten duren om die behaalde doelen en bereikte stippen te vieren, met ons zelf en met de mensen om ons heen?
We herinneren ons dat we de doelen stelden, vol energie en levenskracht. Het behalen lukte niet altijd, waardoor we het liefst de gestelde doelen weer vergaten, en als we ze toch hadden gehaald, hadden we altijd voldoende kritiek om het succes niet ten volle te genieten.
Het leven neemt ons mee, en soms hebben we de indruk dat wij het leven meenemen, dat wij de touwtjes in handen hebben. Soms, maar meestal kabbelt het leven voort van het ene kleine of grotere succesje naar het volgende. Maar de volheid van het leven ervaren is slechts op korte momenten van toepassing. Op momenten dat we voelen dat we nog leven. In de liefde, de geboorte van onze kinderen, op goed bedoelde ontdekkingsreizen naar onszelf in veel te duurbetaalde workshops, trails, terug naar de wortels weken. Want we willen voelen dat we bestaan en dat ons bestaan ertoe doet. Maar zolang we er veel geld voor betalen en we het allemaal organiseren is impact van korte duur. Het is een gemaakte impact.
2020 heeft een impact die wij allemaal niet hadden voorzien. We zijn overvallen door een virus dat het hele bestaan voor iedereen in meer of mindere mate op zijn grondvesten deed trillen. Niet zozeer het
virus misschien, maar meer nog de regels die volgden door alle regeringsleiders, om dat wat niet door onze maakbare samenleving ontstond, direct weer maakbaar te maken. Controle op wat oncontroleerbaar leek. Ik ga geen uitspraken doen over wat ik er allemaal van vond, van al die regels. Ja, ze hadden een zekere impact op mijn professionele leven. In twee dagen was mijn agenda leeggestroomd. Ik kon niet anders dan mij scharen in het leger van de zorghelden en mijn oude beroep van verpleegkundige weer oppakken. En toen ervoer ik pas echt een impact. Ik zag mensen aan het eind van een lang en werkbaar leven, in hun nadagen ontrukt worden van hun beperkte veilige habitat. In veel verpleeghuizen
greep het virus razendsnel om zich heen. De bewoners waren te oud om nog naar de IC te worden gebracht. Dus velen werden ondergebracht in cohorts, afgesloten om de buitenwereld te beschermen. Velen stierven ook in de eenzaamheid van de isolatie. We kennen de verhalen, die breeduit uitgemeten worden in de media.
Ook ik heb mijn bijdrage geleverd met een lied ‘Deken’. (zie hierboven). En dat lied komt voort uit wat echt impact op mij heeft gehad de afgelopen tijd. De kracht van de liefde. Allereerst van het echtpaar dat aan mijn zorg was toevertrouwd op de corona unit. Beiden eind negentig, zij
dement, hij zwaar COPD patiënt. Beiden ziek. Als hij voelt dat hij het leven moet
"Ik kon niet anders dan mij scharen in het leger van de zorghelden en mijn oude beroep van verpleegkundige weer oppakken."
loslaten, drukt hij ons op het hart dat we goed voor haar moeten zorgen. Twee mensen die 68 jaar samen waren, laten elkaar hier los. In liefde.
Ik zie jonge medicijn-studenten als helpers op de afdeling meewerken. Ik kijk in een spiegel van 40 jaar geleden toen ik zelf als jonge adolescent, net van de HAVO, mijn eerste overleden patiënten de
laatste zorg verleen. Deze studenten laten in hun niet aflatende enthousiasme zien wat zorg en liefde is. Met grote zorgvuldigheid en zelfs gemak staan zij de patiënten op onze afdeling terzijde en laten ons zien wat onze oorspronkelijke motivatie was om als verpleegkundige aan het werk te gaan. Ik zie hoe een vrouw met haar vader mee de afdeling opkomt. Hij zal binnen twee dagen sterven en zij wil bij hem blijven. Ze heeft al corona gehad en zijn vrouw is net twee dagen eerder overleden. Zij vergeet zich te realiseren dat zij in vier dagen tijd haar beide ouders zal verliezen. Via een IPad kijkt haar familie met haar mee. Ik voel weer de kracht van liefde. Ik moet denken aan een tekst van Erich Fried (1921-1988) in een vertaling van Remco Campert.
Wat het is
Het is onzin
Zegt het verstand
Het is wat het is
Zegt de liefde
Het is ongeluk
Zegt de berekening
Het is alleen maar verdriet
Zegt de angst
Het is uitzichtloos
Zegt het inzicht
Het is wat het is
Zegt de liefde
Het is belachelijk
Zegt de trots
Het is lichtzinnigheid
Zegt de voorzichtigheid
Het is onmogelijk
Zegt ervaring
Het is wat het is
Zegt de liefde
Ik draag het bij me sinds de geboorte van mijn oudste dochter, 19 jaar geleden.
Ik dacht dat ik mijn leven op de rit had, dat ik alles overwonnen had. Ik waande mij sterk en succesvol. En ik ga daar niet aan twijfelen. Er is iets bijgekomen. Het besef dat wat mij op de been houdt, wat mij helpt om mijn successen te behalen en te vieren maar door een woord gedragen wordt. Dat besef is de grootste impact van de afgelopen maanden.
Howard van Dodemont
Foto: bigstockphoto Svetlanais