WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL
blijven, maar ik ben ervan overtuigd dat we het tij kunnen keren. Dat maakt me standvastig omdat we tegenwind kunnen bieden aan de traditionele geluiden. Kijk naar de Wet Natuurbescherming waarin jacht weer mogelijk wordt gemaakt en de Klimaatwet waarin biomassacentrales en mestregisters als duurzaam worden aangemerkt. Dan zie ik het als mijn taak om zo goed mogelijk voor het voetlicht te brengen dat dit niet duurzaam is en dat we de verkeerde kant opgaan als we blijven inzetten op economische groei. Wat dat betreft ben ik dankbaar dat ik dat in mijn positie kan doen.”
Hoe voorkom je dat je zelf cynisch wordt?
“Voornamelijk door het niet te groot te maken voor mezelf en vooral in te zetten op concrete voorstellen zoals ik die heb genoemd. Bijvoorbeeld door ons in te zetten voor beschermen van bomen in je omgeving, inzetten op meer biodiversiteit, afschaffen van pesticiden tegen bijen. Je hebt als kamerlid wel veel mogelijkheden om dat te doen. Dat geeft me dus invloed. Als je enige woede voelt, koester die, maak die concreet door tegenvoorstellen maar wordt niet cynisch want daar heb je niets aan. Ik heb de handvatten om er iets mee te doen. Ik merk veel tegenkrachten, maar dat geeft ons ook kracht ons te verzetten. Wrijving geeft glans en daar wordt het mooi van.”
Hoe zien de volgende vier jaar eruit?
“Het is urgenter dan ooit en we hebben amper tijd om het tij te keren. We zitten nu met drie leden in de Eerste Kamer, dat is een op vijfentwintig. Dat wil zeggen dat we een enorme invloed kunnen hebben. In de Eerste Kamer gaat het erom of wetten al dan niet doorgaan en het kabinet heeft niet meer de meerderheid en zal dus rekening moeten houden met ons.”
Het is opvallend dat jonge mensen steeds meer bewust worden en die laten zich horen.
“Het gaat om bewustwording en om antwoord te geven op de vraag wat we allemaal kunnen doen, ook individueel. Wij bedrijven, samen met al die mensen, politiek met een kleine P en dat maakt ons sterk. Wij geven hen een stem.”
Met deze laatste uitspraak beëindigen we ons gesprek en nadat ze me gevraagd heeft mijn boek ‘Nooit meer de baas’ dat ik voor haar meegenomen had, voor haar te willen signeren, stort Christine, nadat ze me tot de uitgang heeft gebracht, zich in de drukte van de dag. Ze zal de fotograaf die haar steeds probeert te verleiden om op de foto te gaan, niet meer willen ontlopen.
Als ik buiten kom is het Binnenhof inmiddels gevuld met de traditionele ijskar en heel veel toeristen die een glimp van ons ‘regeringsapparaat’ proberen op te vangen. Ik wandel langs een rij opgestelde glimmende diesels die bij het ministerie van Algemene Zaken staat, langs het Torentje, naar mijn eigen diesel die in de parkeergarage onder het Plein staat en bedenk me dat ook ik nog lessen kan trekken uit de boodschap van Christine: ‘Denk groot en acteer concreet!’
informatie: www.partijvoordedieren.nl