Teillard de Chardin (1881-1955), een bekende Franse filosoof, schreef ooit: “It is our duty as men and women to proceed as though the limits of our abilities do not exist.” Hij nodigt ons hiermee uit om niet alleen de verbeterde versie van onszelf te worden, maar ook om ons vrij te maken van wat ons belemmert in ons bestaan. Door ongelimiteerd vrij te zijn van wat ons ook maar dwars kan zitten. Door teveel nadruk te leggen op wat je beperkingen zijn, zul je naar mijn idee nooit vrij worden. Toch zijn we daartoe geneigd als sterk geïndividualiseerd persoon. Als jij je geremd voelt, signaleer je een bepaalde eigenschap of gedrag als een probleem of aandachtspunt om er vervolgens aan te werken iets niet meer te hoeven voelen of er geen last meer van te hebben. Of je zet er ander gedrag bewust voor in de plaats, net zolang totdat iets het gewenste resultaat heeft. Hoe maak je al jouw capaciteiten waar zonder de beperkingen van je opvoeding, je vastgeroeste overtuigingen of de meningen van anderen?
Bevrijden van ons potentieel
Teilhard de Chardin was een groot visionair die vaak onderschat werd, maar wiens werk van onschatbare waarde is. Hij zag dat ons bewustzijn een evolutionaire ontwikkeling doormaakt en in de tijd op weg is ergens naartoe, namelijk naar het steeds vrijer worden van ons als mensheid en naar het hebben van meer capaciteiten (en dus ook meer mogelijkheden en verant-woordelijkheden). De toenemende complexiteit in onze huidige maatschappij voorzag hij al en daarom zag hij het als zijn plicht om ons te wijzen op onze verantwoordelijkheid om het oorspronkelijke, evoluerende potentieel dat in ons zit te bevrijden. Zodat de Aarde een mooiere plek kan worden en we werkelijk iets goeds kunnen bijdragen aan onze planeet in plaats van deze stelselmatig te vernietigen. Want al deze capaciteiten hebben we steeds harder nodig!
Het web van de uniciteit
Hoe we momenteel problemen oplossen, is iets van deze tijd. Omdat we in een tijd leven waarin we uitgaan van onze uniekheid als persoon en veel op onszelf betrekken, zullen we automatisch ook de situaties die we als lastig ervaren op onszelf betrekken. Het wordt dan een persoonlijk probleem. Als voorbeeld: een vriendin van mij is net hevig verliefd op een man. Ze heeft in het verleden mannen aangetrokken die vreemdgingen en nu blijkt haar nieuwe liefde in zijn vorige relatie het op dat gebied ook niet al te nauw hebben genomen. Ze ontdekt dat een van zijn voormalige minnaressen enkele keren per dag haar LinkedIn profiel bezoekt. Ze wordt er wiebelig van en voor ze het weet, vergelijkt ze deze vrouw met zichzelf. Ze wordt er onzeker van en boos (het raakt aan oud zeer) en vermoedt dat er werk aan de winkel is om haar grenzen bij voorbaat al kenbaar te maken bij deze nieuwe man, zodat de geschiedenis zich niet zal herhalen. Het zal haar nu niet gebeuren dat deze man, waar ze zo dol op is, ook haar in de toekomst voor een andere vrouw in de steek zal laten. Is dat een patroon van deze man, vraagt ze zich af. En kan ze hem, als straks als de verliefdheid eraf is, wel blijven boeien? Vanuit dit persoonlijke perspectief zou je haar adviseren om haar grenzen inderdaad aan te geven, of meer van zichzelf te gaan houden, maar ik gooi het graag over een andere boeg, als voorbeeld van hoe je je kunt bevrijden van iets dat je remt in wie je bent en kunt zijn.
"It is our duty as men and women to proceeed as though the limits of our abilities do not exist"
WWW.PIONIERSMAGAZINE.NL