de voortuin een soort mausoleum is. De tuintjes lijken meer op een begraafplaats dan op een tuin. Dat vinden we mooi want dat is onderhoudsvrij. Geef mij dan maar een wilde tuin. Dat vind ik veel mooier en spannender. Je zie de vogels en de insecten om je over te verwonderen. Een andere ontwikkeling die je terugziet in huizen is efficiëntie. Alles is gericht op efficiëntie. Dat mag wel wat losser en ruiger vind ik. Het is vrij strak en steriel. We rennen allemaal naar de Action en dan kopen we die ruigheid in de vorm van in elkaar getimmerde kratjes hout met een tekstje erop gezeefdrukt. We zetten dat ergens op een kastje en dan zijn we een beetje ruig. Zo kan het toch niet zijn? Dat is gemaakte geschiedenis. Dat vind ik niet goed. Ik zie graag de persoonlijke geschiedenis van de bewoners terug in een huis.
Wie of wat zijn jouw inspiratiebronnen?
Ik vind een duurzame, circulaire economie belangrijk. Thomas Rau is een belangrijke architect op dit gebied. Hij bouwt gebouwen die je weer uit elkaar kan schroeven. “Onze gebouwen zijn de materiaaldepots van de toekomst”, zegt hij bijvoorbeeld. Dat vind ik een mooie gedachte. Je bouwt een gebouw voor 100 jaar en je gaat ervan uit dat materialen meer waard worden door schaarste. Wanneer je nu sloopt, zijn de materialen afval, maar hij bouwt gebouwen met slimme materialen die demontabel zijn. Die materialen zijn nu kostbaar, maar die worden meer waard in de toekomst. Over 100 jaar is zo’n gebouw een bibliotheek van materiaal geworden. Dat is een interessant uitgangspunt. Dat zou ik graag in het interieur ook zo zien. De meubels die je aanschaft, zijn dan materiaaldepots voor de toekomst of ze zijn zo goed en tijdloos ontworpen dat het z’n waarde behoud. Een andere inspiratiebron van mij is Gunter Pauli, voormalig directeur van Ecover en lid van de Club van Rome. Hij laat in zijn boek ‘De blauwe economie’ zien dat het echt mogelijk is te komen tot een duurzame manier van produceren en consumeren door goed naar natuurlijke systemen te kijken.