van de bouw aanwezig en werk ik vanaf het begin samen met de architect. Wat gebruikelijk is in de bouwwereld, is dat een architect begint met het ontwerp van de buitenkant. Pas veel later in het proces komt er een interieurarchitect bij. Dat is de omgekeerde wereld en daardoor gaat er ook veel mis. Dan bouw je een huis en prop je pas later de functie erin. Je kunt beter van binnen naar buiten bouwen. Je stelt dan als eerste de vragen: “wat heb ik werkelijk nodig? Hoeveel vierkante meter heb ik nodig? Kan het economischer of kleiner?” Als je kleiner bouwt, wordt het ook goedkoper. Als je duur bouwt, wordt je hypotheek hoger en moet je harder werken. Het is veel natuurlijker om andersom te denken. Het samenspel tussen een architect en een interieurarchitect vind ik essentieel.
Ik vind daarnaast dat we veel te traditioneel bouwen. Waarom bouwen we huizen van steen? Dat stamt nog uit de tijd van de Romeinen. Waarom bouwen we geen huizen in een fabriek zoals we dat ook met auto’s doen? Kunnen we modulaire systemen maken waarin we huizen bouwen die veel speelser of interessanter zijn? Er zijn zoveel andere materialen waar je een gebouw mee kunt bouwen. Dat kan van bioplastic, van hout, van staal of zelfs van hennepbeton. Ik zie graag meer originaliteit in Nederland. Hoe leuk is het contrast van een onconventioneel of experimenteel huis in een vinex wijk met een wilde tuin waar je geit het gras kort houd? We hebben collectieve opvattingen over wat we mooi vinden, maar we kijken daarin nog teveel naar wat de buren ervan vinden. Hoe mooi is het als we het onderscheidende vermogen, dat we al wel durven te uiten in wie we zijn als mens, ook terug laten komen in het soort huis dat we kiezen? Vaak worden we door regelgeving nog beperkt in onze keuzes, maar dat komt ook omdat we niet op de hoogte zijn van alle mogelijkheden van hoe het anders kan. Ik probeer altijd de grenzen op te zoeken en mensen bewust te maken van datgene waar ze nog niet aan hebben gedacht. Dat is een creatief proces dat gaat over originaliteit en authenticiteit.
Onze huizen zijn toch een afspiegeling van ons bewustzijn? Hoe we wonen zegt iets over hoe we als mens zijn. Hoe kijk jij daar naar?
We leven in een tijd die door angst geregeerd wordt. De afgelopen tijd is die angst er niet minder om geworden. We zitten het liefst met onze rug tegen de muur aan en kijken naar de uitgang waar we weer naar buiten kunnen vluchten voor het geval er gevaar dreigt. Dan zitten we eigenlijk in onze grot: met de rug tegen de rotsen aan en kijkend naar waar het roofdier binnenkomt. We zijn geconditioneerd door ons oerbrein. Dat gedrag zie je ook terug in hoe we onze huizen tot forten maken.
In mijn jeugd hadden we een heg. Als ik daar overheen keek, zag ik de buren. Dat was een heg waar vogeltjes nog gewoon in nestelden. Tegenwoordig zitten we tussen twee Gamma schuttingen. Dat vinden we mooi want dan hebben we geen last van onze buren. Dergelijke keuzes zijn niet alleen inherent aan angst, maar ook aan ons egocentrisme. We zijn steeds meer op onszelf gericht en dat zie je terug in hoe we onze huizen vormgeven. Alles moet supergeordend strak en aangeharkt zijn. Ik kom weleens langs huizen waarvan de voortuin een soort mausoleum is. De tuintjes lijken meer op een begraafplaats dan op een tuin. Dat vinden we mooi want dat is onderhoudsvrij. Geef mij dan maar een wilde tuin. Dat vind ik veel mooier en spannender. Je zie de vogels en de insecten om je over te verwonderen. Een andere ontwikkeling die je terugziet in huizen is efficiëntie. Alles is gericht op efficiëntie. Dat mag wel wat losser en ruiger vind ik. Het is vrij strak en steriel. We rennen allemaal naar de Action en dan kopen we die ruigheid in de vorm van in elkaar getimmerde kratjes hout met een tekstje erop gezeefdrukt. We zetten dat ergens op een kastje en dan zijn we een beetje ruig. Zo kan het toch niet zijn? Dat is gemaakte geschiedenis. Dat vind ik niet goed. Ik zie graag de persoonlijke geschiedenis van de bewoners terug in een huis.
Tekst: Carla de Ruiter