Hoe is het plan voor ‘Koe in de Kost’ ontstaan?
Loes: Het is een soort droom geweest. Mijn ouders hebben een boerderij. We wilden iets anders en zochten naar een verbreding van de landbouw. We wisten alleen niet goed hoe. We hadden altijd al een vakantiewoning naast de boerderij. Die was meestal volgeboekt. De gasten vonden het fijn om het boerderijleven mee te maken. Dat leverde regelmatig grappige situaties op. Als je ineens acht mensen uit Amsterdam in een badjas bij mijn vader tijdens het melken ziet staan, dan heb je wel het idee dat het boerenleven iets met mensen doet.
Op dit idee hebben we voort-geborduurd. Ik deed destijds de opleiding conceptontwikkeling aan de mode academie. Ik leerde om ideeën ten uitvoer te brengen en dat kwam goed van pas. Ik kon wat ik daar leerde meteen toepassen. We hebben een ontwerp bedacht hoe het eruit zou kunnen zien. We wilden geen standaard boerderijcamping worden. Het werd de Grondulow, een term die staat voor een bungalow onder de grond.
Al snel werd ‘Koe in de Kost’ niet alleen het project van mijn ouders, maar ook dat van mij. De inspiratiebron hiervoor lag heel dicht bij mijn ouders. Het idee stamt namelijk af van de ‘jappelkoele’ (red: aardappelkuil). Daar blijven in de winter de aardappels vorstvrij en in de zomer koel. Vanuit de Grondulow kijk je vanaf de grond mooi uit over het weiland. We waren ervan overtuigd: als je mensen met het boerenleven kennis wilt laten maken, moet je dat gevoel van midden in de natuur zijn, ervaren. Over de weilanden kijken geeft een ruimtelijk en natuurlijk gevoel. Onze plannen begonnen met vrij denken zonder beperkingen. We dachten er niet aan of het bouwkundig wel mogelijk was en of het financieel haalbaar zou zijn. Ik was trouwens ook nog jong dus ik keek er nogal onbezorgd tegenaan. Door het enthousiasme en ons idealisme is het steeds verder gegaan. Na zeven jaar van plannen maken, konden we de zes Grondulows realiseren. In die tijd groeiden onze plannen voor duurzaam bouwen ook, want een groene omgeving vraagt om groene oplossingen.
Toen had je een aannemer nodig, hoe ging dat?
Loes: We kwamen drie keer de naam van Eberhard tegen en ik dacht: “Als iemand voor de derde keer voorbij komt, dan moeten we daar iets mee”. Dus ik heb gereageerd op zijn mail en daar is een afspraak uit gekomen. Ik weet nog dat mijn vader op de terugweg in de auto zei: “Dit is nou een bedrijf waar zelfs jij zou kunnen werken, hè? Dit is nou precies eindelijk iemand die jou begrijpt”. Dat klopte inderdaad en we gingen verder in het proces.
Om ons heen werden we constant geadviseerd om toch ook naar andere aannemers te gaan. Dat hebben we ook gedaan, maar we kenden de bouw-
"Een groene omgeving vraagt om groene oplossingen"