BOEKRECENSIE:
Scheiden op een manier waarbij het kind niet de dupe wordt, bestaat dat? Wat is er nodig in de verbinding die je met elkaar bent aangegaan?
Recensent: Sandra Bolte, kinder- en jeugdtherapeut
Iris Gündel (1995) zet zich in voor kinderen van gescheiden ouders. Zelf was ze acht jaar toen haar ouders scheidden. In die tijd was er nog weinig aandacht voor wanneer je als kind met een scheiding te maken kreeg. Ze maakte er het beste van. Vanuit wat ze zelf gemist heeft, is haar missie om scheidingen op een constructieve manier te laten verlopen, ontstaan. Met name zodat ouders ook na de scheiding hun vader- en moederrol kunnen blijven vervullen. Steeds vaker vroeg ze zich af hoe andere kinderen op latere leeftijd met een scheiding om zouden gaan. Want scheiden duurt een leven lang. Wat voor impact zou dit hebben op hun verdere leven? Als ze zelf een relatie aangaan of kinderen krijgen? Want de cijfers liegen er niet om: zoveel relaties die stuk lopen. Is een relatie nog wel van deze tijd? Bestaat ‘de ware’ überhaupt wel?
Eén op de vijf 17-jarigen groeit op in een eenoudergezin. Kinderen van gescheiden ouders lijken een veel lager zelfbeeld te hebben. Ook laten ze meer gedrags-
problemen zien. Dit heeft gevolgen voor hun toekomst.
Is het mogelijk om minder te scheiden? En wat vragen onze kinderen van ons? Scheiden moet anders. Maar hoe?
In dit boek neemt de auteur, zelf kind van gescheiden ouders, ons mee in verschillende verhalen over de gevolgen van echtscheiding. Ze interviewde hiervoor volwassenen en vroeg hen: “Hoe blik je op de scheiding terug? Wat had je graag anders gewild? Of nodig gehad? En wat neem je jezelf nu voor?” Het zijn verhalen vol herkenning en praktische tips over hoe je omgaat met oud zeer en met eigen relatieproblemen. Duidelijk geschreven, met voorbeelden uit het dagelijks leven en wat het (vaak onbewuste) effect daarvan op kinderen is.
Tussen de interviews door doen deskundigen hun verhaal. Pakkend vond ik het stuk over ‘Duurzame relaties op de tocht’. Het houdt een pleidooi om het geluk in jezelf te zoeken en niet in de ander. Het benoemt dat dit lang niet altijd vanzelf gaat. Dat daar moed voor nodig is, en doorzettingsvermogen. Onze individualistische maatschappij is zo gericht op het jezelf ontplooien en op behoeftebevrediging. Een duurzame relatie vraagt om uit jezelf te halen wat erin zit. Het is onmogelijk om voortdurend maximaal gelukkig te zijn.
Wanneer je in jezelf durft te kijken naar wat je ongelukkig maakt en wat er speelt, in plaats van nog harder te gaan werken, of afleiding te zoeken in uitgaan etc., wanneer je rekening houdt met elkaar en in contact, communicatie en verbinding blijft, dan leidt een duurzame relatie juist tot meer geluk, zelfvertrouwen en meer
persoonlijke vrijheid!