niet zien. Ik liet geen angst toe. Ik kende het oprecht niet.
Totdat ik in een aantal natuurrampen terecht kwam, waaronder de tsunami. Ik kreeg post traumatische stress en in de tien jaren die nu achter mij liggen, kan ik stellen dat ik angstexpert ben geworden. Ik ontmoette mezelf in al mijn gekte. Daar gaat het boek ook dieper op in: op onze gekte.
Tijdens de begeleiding werd duidelijk dat ik mijn angst niet kanaliseerde en mijn boosheid uitte naar de man van wie ik het meeste houd. Verdrietig en menselijk. Het was mijn boosheid over het niet gezien zijn en mij begrepen voelen.
Nu pak ik mijn eigen plek. Het is nodig om mij te vullen met mezelf. Daar sta ik nu. Soms is dat heerlijk en geniet ik, soms is dat moeilijk en voelt het kwetsbaar. Zoals het leven is.
Schaduwkanten
Op mijn pad laat ik het licht en de schaduw parallel aan elkaar lopen. Wat ik veel zie is dat het licht gedeeld wordt en de schaduw en moeite achteraf pas tevoorschijn mogen komen. Als het resultaat er al is. De moeite wordt maar zelden tijdens het creatieproces gedeeld.
Je had het wel moeilijk onderweg, maar heb ik jou toen mogen steunen? Heb ik naast jou mogen staan? Heb ik je mogen zien tijdens jouw zoeken? Nee, daar zijn we vaak nog niet. De vrouwen die dat wel durven, maken nu het verschil.
Alle gekheid op een stokje
Eén van mijn hoofdstukken gaat heten: ‘Alle gekheid op een stokje’. Denk daarbij aan het verhaal van de nar en de koning. De nar mag zelfs de koning met een kwinkslag en op een grappige manier iemand een spiegel voorhouden. Zelfs de koning, lees ook: leiders, managers en ondernemers, mag een spiegel voorgehouden worden en mag ter zijde worden gestaan.
Op het moment dat je je eigen gekheid kent, kun je vrijer leven. Dan kun je je eigen schaduw naast je licht zetten en er verbinding tussen maken. Daar ontstaat dan een lemniscaat tussen jouw schaduw en licht. Dans je met allebei, dan ben je in staat tot het leggen van krachtige verbindingen met anderen. De wereld ligt dan aan je voeten!"